Woody Allen to bez wątpienia twórca który od zawsze zbudzać potrafi skrajne emocje. Osobiście nigdy nie byłem wielbicielem jego twórczości i w przeszłości rzadko oglądałem jego filmy. Ostatnio jednak to się zmieniło i odkąd Woody zaczął „podróżować” po Europie z większym lub mniejszym zainteresowaniem oglądam jego kolejne dzieła. Akurat jego paryski epizod wydał mi się szczególnie interesujący. Jest bardzo klimatyczny, pełen typowej dla Allena filozofii życiowej, a przy tym miło się go ogląda. Niewątpliwą zaletą tego filmu jest zasadnicze jego przesłanie. Wprawdzie nie jest żadnym odkryciem to, że ludzie znudzeni i zniesmaczeni dobrze sobie znaną rzeczywistością w różnych epokach marzyli o mitycznej złotej epoce, ale akurat Allenowi udało się pokazać w sposób bardzo ciekawy jak złudne są te wyobrażenia.
Film na pewno wart jest obejrzenia tym bardziej, że jak zwykle zawiera wiele innych wątków ciekawie pokazanych, no i do tego świetna muzyka. Serdecznie polecam…. No może za wyjątkiem widzów lubiących żelazną logikę i twardy realizm.