Film „O północy w Paryżu” można odbierać wielopłaszczyznowo, zaryzykowałabym nawet stwierdzeniem, że jest to obraz uniwersalny. Po pierwsze samo miejsce akcji- Paryż- zostało ukazane w różnych okresach historycznych. Po drugie swego rodzaju przekrój przez bohemę artystyczną tego miasta: pisarzy, malarzy, muzyków różnych epok i nurtów. Po trzecie główny bohater- marzyciel, człowiek oderwany od swojej epoki, z którym wielu widzów może się utożsamiać i w końcu po czwarte jakże uniwersalna prawda o relacjach przeszłości z teraźniejszością. Film można odbierać na bardzo wiele sposobów; dla mnie samej główną myślą jaka z niego płynie jest prawda o czerpaniu z przeszłości mądrości, doświadczenia i pogodzeniu się z faktem, że to co było kiedyś już nie wróci. Wszystko ma przecież swój początek i koniec i każdy z nas ma takie wspomnienia do których chciałby wrócić. Wewnętrzna zgoda na taki układ pozwoli oderwać się od złudzeń i znaleźć harmonię w obecnym stanie rzeczy- w teraźniejszości. Może gdybym była znawczynią twórczości Hamingway’a czy Picassa zrozumiałabym z tego filmu coś więcej… Hmm, może to tylko prawdziwa sztuka pokonuje granice miedzy przeszłością a teraźniejszością?
Nie mniej jednak ten film na długo pozostanie mi w pamięci, będzie dla mnie jednym z najlepszych filmów 2011 roku i nominacja do Oscara nie jest tu żadną pomyłką. Daję 8/10. Brawo panie Allen!
Btw niektórym złośliwcom trzeba przyznać racje, że jest to ładna reklama Paryża, ale nie tylko :P