Film aspirował do wielopłaszczyznowości i zerwania z modnym w polskich filmach wojennych czarno - białym postrzeganiem bohaterów. Ba - nawet kilka razy ktoś puścił jakiś ponury żarcik.
Nie udało się jednak. Film to jedno wielkie martyrologiczne onanizowanie się (do zdjęcia żony, oczywiście). Większość aktorów (zwłaszcza Sonia Bohosiewicz) przez cały film prezentuje jedną, zgnębioną minę, a okazjonalne ujęcia ponurych widoczków okraszonych kilkudźwiękowym soundtrackiem doprowadzają do cierpiętniczego porzygu.
Dialogi miejscami wręcz teatralnie pretensjonalne, a tempo akcji usypia. Film można by skrócić o połowę i nikt by nie zauważył.
Podobał mi się pomysł ukazania fabuły z czterech różnych perspektyw, ale realizacja mnie załamała.
No, nie podobało mi się, no!
A zapowiadało się tak dobrze...