Cóż … coś prawdy jest w Twoich refleksjach o tej wspaniałej i jakże niepowtarzalnej serii „Alien”. Zresztą zauważ, że sam wizerunek potwora obcych powstał na wskutek sennych koszmarów, które dręczyły jednego z twórców filmu! Tutaj pewnie Freud by coś na ten temat powiedział, ale nie trudno zauważyć, że USA kraina marzeń to świat gdzie nawet na tak pospolitych ludzkich uczuciach, jakie są codzienną częścią każdego z nas można zrobić miliony dolarów i przeżyć przygodę życia, jaka była zapewne dla twórców tej serii i porwać za sobą cały świat przez długie dziesięciolecia. Jednakże dla mnie problem obcego w tym filmie jest najmniej wart rozpatrywania. To, co mnie wzrusza do głębi we wszystkich częściach „Aliena” to przede wszystkim wspaniała, pełna kosmicznej ikry, piękna Sigourney Weaver i oddany przez nią z jakże niepowtarzalnie żywą pasją jak zresztą wszystkich jej towarzyszących aktorów amerykański profesjonalizm aktorski wyprzedzający polską krytykę filmową o całe, dziesięciolecia. Klimat, jaki stworzyli na szklanym ekranie ci wszyscy ludzie pracujący podczas tworzenia tych 4 części „Obcego” tak fantastyczny, tak wspaniały i poruszający rekompensuje fakt sprytnego wykorzystania mrocznej natury człowieka do wizerunku obcej formy życia, która stała się podwaliną a następnie już stałym fundamentem scenariuszy „Aliena”. Nie sposób tez nie być pod wrażeniem kosmicznej oprawy scenerii i ukazanych w niej futurystycznych prognoz dotyczących miejsca i aktywności ludzkiego gatunku w jej nieskończonym, bogactwie naturalnym będącym areną ludzkiego życia. Do dziś rozmach ukazanych w „Alien” tych fantastycznych wizji robi wrażenie a pomyślmy, jaki musiał robić w naszej ubogiej szarej polskiej rzeczywistości kilkanaście lat temu, gdy na ekrany polskich kin wchodziła pierwsza część „Obcego”. Do dziś pamiętam łapczywie kontemplowane chwile, jakie towarzyszyły w kinie podczas projekcji „Ósmego pasażera Nostromo” i ten fantastyczny nastrój wśród widzów zauroczonych najnowszą science fiction, jaka przybyła do nas prosto z USA.