Czarna komedia z historycznym kontekstem, powracająca do wydarzeń z pierwszej połowy lat 60., kiedy to grupa wojskowych planowała przeprowadzić zamach stanu, by usunąć władze w Ankarze. Choć początek “Anonsu” wcale nie zapowiada, że ta historia skręci w stronę polityki. Film rozpoczyna się bowiem ilustracją medycznej procedury oceniającej kandydatów z Turcji, którzy na mocy umowy międzypaństwowej mieliby zostać gastarbeiterami w RFN (gdyby ktoś się zastanawiał, dlaczego tylu Turków mieszka współcześnie w Niemczech). Badany delikwent powróci jeszcze w fabule w dość niespodziewanym momencie. Następnie dwóch podejrzanych typów, udających muzyków, pod osłoną nocy wsiada do taksówki i mimo drogowych blokad prosi kierowcę o dowiezienie w konkretne miejsce. Okażą się oni, działającą w Istambule, częścią wojskowego spisku, których najważniejszym zadaniem jest przejęcie narodowej radiostacji, skąd nadany ma zostać komunikat o przejęciu władzy. Nic jednak nie idzie po myśli konspiratorów. Dla nich to będzie długa noc rozwiązywania najbardziej nieoczekiwanych problemów, z których większość swoją doniosłością jakoś niespecjalnie pasuje do powagi zamachu stanu. Wyważona, właściwie pozbawiona emocji narracja prowadzona na tle usypiającego mroku nocy buduje w “Anonsie” tę atmosferę totalnego absurdu, w jaki brną z każdą, kolejną decyzją bohaterowie tej tragifarsy. Obcuje się tu z tym nieoczywistym, osobliwym poczuciem humoru, który bardzo lubię i który sprawia, że autentycznie dobrze się bawiłam, oglądając to groteskowe kino historyczne, nagrodzone specjalną nagrodą jury w sekcji Orizzonti na tegorocznym festiwalu w Wenecji.