Cały problem polega na tym, że zbyt wielu widzów chce potraktować film Argenta dosłownie, podczas gdy jego struktura powstała w oparciu o schemat baśni, bajki dla dorosłych (najlepiej braci Grimm), co widać w każdym momencie każdego kadru, gdzie logika i konwencje stają się zbędnym balastem a wręcz szkodzą prawidłowemu odczytaniu filmu. Dialog przestaje być sposobem komunikowania się ze światem, przeciwnie: zamazuje sens zamiast go odkrywać. Postacie mówią "szyfrem", bo chodzi o to, żeby się nie porozumieć. Tekst typu "Jestem taka śpiąca" tylko podkreśla bajkową aurę całęj historii, w której nie wiarygodność psychologiczna postaci jest narzędziem pomiarowym świata, a nieograniczona głębia metafor i symboli. Zresztą, dialogi ( z punktu widzenia logiki) nigdy nie były mocną stroną Argento- może celowo? Druga rzecz: to wszechobecne i niebezpieczne dążenie do naturalizmu pod kążdym kątem i w każdej dziedzinie życia doprowadziło do tego, że dziś nieodpowiednia barwa krwi może zniszczyć całą przyjemność z odbioru filmu. Niepotrzebnie: umowność świata Argento obejmuje i takie drobiazgi.

Bardzo ciekawa interpretacja.Potwierdza tylko moją teorię że każdy widz może wynieść z seansu filmowego mniej lub więcej.Tobie ten film pokazał coś głębszego-ja niestety to co ty traktujesz jako plus postrzegam jako nieaktualność obrazu filmowego lub nieudolność twórcy. Każdy z nas ma rację bo na interpretacje filmu nie ma mądrych. Też wiele razy widziałam ,coś' w filmie który przez innych był traktowany jako puste widowisko.

Jeśli zaś chodzi o kolor krwi w tym filmie dodawała kolorystycznego uroku ale niestety moje zboczenie zawodowe zadziałało-ktoś kto często pracował z krwią w laboratorium trochę inaczej to postrzega :)

Mądre słowa i świetna interpretacja. Czytałam część Twoich wypowiedzi, i są naprawdę mądre, ale mnie niepokoi raczej fakt, że takie ujęcie, nazwijmy to, a'la Argento - albo raczej a'la sztuka - to zaczyna być myk na wszystko. Wrzućmy kilka dziwnych kolorków, jakąś zrytą muzę, jakieś tam dialogi, i jest ARTYZM. Argento miał filmy lepsze i gorsze, "Suspiria" akurat jest jednym z najlepszych, ale obawiam się, że "po drugiej stronie", przeciwnie do naturalizmu (za którym chyba nie przepadasz) mamy taki pseudoartystyczny nurt, który każe wielbić wszystko, co wygląda jak na haju. Przepraszam za off-topic, tak mi się skojarzyło, a propos baśniowości i naturalizmu.

Mnie też nie zachęca ten obowiązująco modny nurt kina spod znaku "na haju nic nie ma sensu" ale to bardziej zarzut wobec widowni która kupuje te "podrabiane odloty", Argento inaczej: tu nie ma pretensjonalnej zmyłki jakoby świat był wolny od drogowskazów i wszystko jest dozwolone. W "Suspirii" logika istnieje na poziomie fantazji, ale to nie znaczy, że jest niezrozumiała. Język symbolu, metafory, odgłosów wyłaniających się z ciemnych zapadni nie potrzebują uzasadnienia w dialogu czy psychoanalizie. Nawet "Głęboka czerwień" (jego najlepszy film) unosi się wysoko nad ziemią a jednoczesnie korzysta z jej ":zasobów naturalnych", jedne mogą istnieć obok drugich. I jest to doskonale przemyślna struktura, nie jakieś tam chlapanie farbą na płótnie

Bardzo pięknie podsumowane - brawo !!! Nie wytrzymał próby czasu - pełna zgoda. Różnimy się tylko co do oceny. Punktów za było jednak mniej niż przeciw. Być może jestem niesprawiedliwy ale dla mnie to słaby film i nie dam więcej niż 3/10 !!!

Każdy ma prawo do własnego zdania wiec stwierdziłam że się wypowiem. W sumie moje zdanie o ,Suspiria' najlepiej opisuje mój komentarz do tego filmu ,niezbyt udane połączenie Omenu i Dziecka Rosemary. słabe momentami dialogi, kiepskie przewidywalne zakończenie, katujące uszy udźwiękowienie. Chciałam dać 6'
Każdy z nas widzi w filmie co innego dlatego jeden i ten sam film ma prawo być jednocześnie uwielbiany i nienawidzony.

Ło, że tak powiem, będąc w lekkim szoku, spowodowanym faktem, ze oto mamy odważną grupę widzów, która nie boi się stwierdzić, że :

"1. Suspiria nie zdała próby czasu
2. każdy może sobie jakieś zryte kolorki i schizolską muzę połaczyć i będzie udawał "ARTYZM"
3. to słaby film po prostu"

No cóż, z jednej strony - jeden lubi ogórki, drugi ogrodnika córki - i można by tyle w temacie tego, czy "Suspiria" jest dobra czy nie napisać.

Ale urzeka mnie wielka, jak już napisałem, odwaga, w krytykowaniu.
Wyobraźmy sobie, że ktoś wychodzi z filharmonii i mówi - "Beethoven nie zdał próby czasu", "Każdy może coś na orkiestrę rozpisać i udawać, że to artyzm", ew "Beethoven to słaba muza".
Dobre, nie ???

Dla mnie SUSPIRIA to jeden z najwspanialszych filmów wszechczasów (a widziałem ich tysiące tysięcy, a już horrory to prawie wszystkie...), taka mroczno baśniowa horror opera, z genialną muzyką, genialnym obrazem, oniryczną historią - przeczącą klasycznym hollywoodzkim metodom narracji. Ale przez to piękną.
Jasne, że krew nie jest cynobrowa - a wino wylane do umywalki gładko spływa, a nie tworzy niezmywalne plamy.
Tak samo na co dzień nie otacza nas feeria zwariowanych czerwonych, zielonych i niebieskich świateł.
PIsanie, że SUSPIRIA ma "słabe dialogi" świadczy, w mej ocenie, o całkowitym niezrozumieniu istoty filmu - SUSPIRIA zasadniczo NIE MA DIALOGÓW - to, co mówią ma całkowicie drugorzędne znaczenie - wystarczy sobie libretto (ups, streszczenie fabuły) przeczytać.
Łomotliwa muzyka w połączeniu z feerią szlonych świateł ma oszołomić widza i porwać go w swoisty trans.

Najczęściej kłopot w docenieniu Suspirii wynika ze zbytniego przywiązania do schematów kina amerykańskiego, tradycyjnego storytellingu, scen napięcia, pracy operatora - SUSPIRIA jest całkowicie inna, jasne, nie dla każdego "podniebienia" - ale, naprawdę, nie wypada pisać "to słaby film". Lepiej już "nie rozumiem, dlaczego tak się podoba, bo do mnie nie trafił".

Zaskakująco - wysokie noty również na filmwebie świadczą, że do dużej większości widzów SUSPIRIA jednak trafia :-)

Porównywanie muzyki Ludwiga van Beethowena do filmu Suspiria to spore przegięcie lekko mówiąc.