"Odruch serca" to prawdziwa historia - oczywiście fabularyzowana i opowiadana z punktu widzenia tylko jednego jej bohatera, ale jednak autentyczna. Główny bohater jest przerysowany, ale najwyraźniej tak czuł Larry Kramer, kiedy przeżywał te wydarzenia. Trzeba też pamiętać, że wyjściowo to była sztuka teatralna i inaczej się kreuje postaci w filmie i w teatrze.
Zanim obejrzałam ten film, widziałam "Jak przetrwać epidemię" (swoją drogą powinno być "Jak przetrwać zarazę", ale już nie będę się pastwić nad tłumaczem, który to popełnił). Jest to film dokumentalny, który opowiada o tym co się działo w Nowym Jorku parę lat po wydarzeniach, które widzimy w filmie. Mimo, iż jest to niechronologiczne, polecam tę kolejność - najpierw dokument, potem film fabularny. Wtedy lepiej można zrozumieć głównego bohatera - czemu tak się miota i krzyczy. Jak się zobaczy Larrego Kramera z tamtego okresu, widać, że Ruffalo naprawdę stara się do niego upodobnić i momentami mu to całkiem nieźle wychodzi. W tym dokumencie widzimy też Raya Navarro niedługo przed śmiercią.
Dzisiaj nam jest łatwo krytykować film "Odruch serca", bo wiemy czym jest HIV, skąd się bierze AIDS i jak to leczyć. Wtedy nie było pewności, jak się można zarazić, a zakażenie było wyrokiem śmierci - stąd te wszystkie emocje, nad którymi króluje strach i bezsilność. A to wszystko nadkłada się na okres rewolucji seksualnej i ciągle jeszcze świeży "coming out" społeczności gejowskiej - w tym momencie epidemia AIDS jest wodą na młyn wszystkich konserwatywnych działaczy.
Jest to moja subiektywna opinia, ale dopiero jak się ma cały ten kontekst w głowie, można więcej "zobaczyć" oglądając "Odruch serca". Polecam