przyznam się, że też zdziwiła mnie kwestia zaliczki. usprawiedliwiam to jednak faktem, że Raphael był wychowywany w zupełnie innym środowisku niż my, mający większąść świadomość realiów. bohater sam wspomina, że żył w górach, razem z ojcem, a więc zapewne wśród plemion indiańskich. niewiele wiem o społecznościach takiego typu, ale ogólnie rzecz biorąc poczucie szczęścia odbierane jest tam w zupełnie innych kategoriach. możnaby odpowiedzieć, że nawet indianin ogólnie rzecz biorąc musi udać się na polowanie bizonów i zapewnić dach nad głową rodzinie. jednak, zgodnie z opowieścią Raphaela pod przymusem musiał w końcu opuścić azyl młodych lat. cóż więc, taki Raphael nie posiada wykształcenia, bo niby gdzie i kidy miałby je nabyć. osiadla się w jakichś slumsach, nie znajdując zajęcia popada w pijaństwo i nieróbstwo. jakoś się z tego wygrzebuje, ale ma na sobie garb beznadziejnych doświadczeń... człowiek skrajnie biedny w nagłym przypływie gotówki rzadko rozpoczyna natychmiast planowanie w co, jak i gdzie zainwestować. dlaczego? bo chce być szczęśliwy. czym jest dla niego szczęście? albo czym wydaje się być? tym co pokazuje się w telewizji (przypomnij sobie, jak Raphael tłumaczy dziecku, że kiedy tatuś zarobi pieniądze, będą mogli sobie kupić domek, taki który pokazują w telewizji). skoro w odbiorniku TV występują uśmiechnięci ludzie w pięknych posiadłościach to znaczy, że są szczęśliwi...
Raphael skrzywdził swoją rodzinę, ale nie zdawał sobie z tego do końca sprawy. po prostu dążył do czegoś, co wykreował sobie w głowie, w której tkwiła cholerna ilość wątpliwości a przede wszystkim żalu.

Zupełnie się nie zgadzam z teorią, że Raphael to "niemota życiowa". Owszem, nie jest on jakimś wzorem sukcesu, ale weź pod uwagę fakt, że z sytuacji, w jakiej się znajduje praktycznie nie ma wyjścia. Jest świadomy, że tkwi w błędnym kole i wie, że jeśli nie uda mu się czegoś zmienić, to za kilka lat jego syn będzie dokładnie tak samo bezradny w dokładnie takiej samej sytuacji.

Jest w tym filmie mowa, że o pracę nie jest łatwo. Czy jako przedsiębiorca chciałbyś zatrudnić jakiegoś brudnego indianina ze slumsów? Nawet nie zastanawiałbyś się, czy nie jest przypadkiem najszlachetniejszą i najbardziej pracowitą osobą na świecie, która po prostu urodziła się w takiej rodzinie. Wolałbyś zatrudnić kogoś "normalnego", kto ma dom i wzbudza większe zaufanie. Dlatego właśnie Raphael nie ma żadnych perspektyw.

To że Raphael kradł i pił też wynika z jego bezradności. Nie usprawiedliwiam go, ale rozumiem i nie uważam, że te fakty czynią go złym człowiekiem, z którym nie powinno się utorzsamiać.

Jasne, strata ojca nie jest dobra dla dzieci, co tylko podkreśla smutne przesłanie tego filmu. Bo Raphael czuje się bezwartościowy. Znając swoją przeszłość i nieudolność w zapewnianiu rodzinie dobrego poziomu życia, czuje, że bardziej od niego pomogą mu pieniądze. To nie jest tchórzliwa decyzja. Nie jest też zła ani dobra. Jest przeraźliwie smutna.

Ja za to nie zgadzam się z faktem, że reżyser każe go podziwiać. Myślę, ze stworzył taką postać świadomie.
Filmu do końca nie zrozumiałem, z czego wnioskuje, że jest mądry. Jak go obejrzę drugi raz pewnie zrozumiem całość, łącznie z tym, czego teraz nie mogę pojąć. 10/10 właśnie za fakt, że nie wszystko w filmie zrozumiałem.

Tu nie chodzi o podziwianie. Raczej o to, że życie nieraz niesie ze sobą bardzo ciężkie wybory między mniejszym a większym złem. Filmowy bohater to żaden hero, po prostu zwykły człowiek któremu, jak sam piszesz, wiele się w życiu nie udało, często błądził, ale własnie nadeszła chwila kiedy dostaje pewien wybór : życie lub przyszłość swoich bliskich, dać im szansę, by wydostali się z beznadziejnej rzeczywistości, która niedługo przestanie istnieć... i być może dla niego jest to jedyna sytuacja w której może wyjść z twarzą, jako ojciec, głowa rodziny, nawet jeśli ktoś inny nie pochwala takiego wyboru.

Odważny, bo poświęcił życie!

Popieram w 100%. Mam identyczne odczucia. A spodziewałam się czego wayyy better.

Dla mnie ten film jest zbyt trudny. Jest artystyczną wizją Johnnego, bardzo jego pracę szanuję, lecz nie mogę się do końca przekonać... Mimo wszystko muszę przyznać, że ten cały obraz i przesłanie, które film niesie, zostaje w pamięci, porusza, skłania do przemyśleń. Daję 7/10.