Nigdy nie gustowalam w Trylogii (dla mnie Sienkiewicz to raczej Quo vadis), bo to bitwy, picie i obrzarstwo bioracych udzial w wojnie mezczyzn. Kobiety jako delikatne i urodziwe tlo. To Hoffman sprawia, ze mam do tego zyczliwszy stosunek, a Ogniem i mieczem uwazam, za jeden z najlepszych polskich filmow. Wspaniale zdjecia i przecudowana muzyka Debskiego oraz doskonale aktorstwo. Zebrowski i Domagarow graja tak, ze trudno sie zdecydowac na popieranie tylko jednego. Skrzetuski w ksiazce jest nudny i kompletnie bezbarwny, w filmie jego szlachetnosc nabiera kolorow, ktore czynia go interesujacym. Obaj rowniez sa nieziemsko przystojni. Ogolna pretensja do Scorupco wydaje mi sie nieuzasadniona. Jest taka jaka stworzyl ja Sienkiewicz, czyli pieknym, uwielbianym tlem. Co ona miala do grania? Nic. Bycie. Jedyny problem w tym, ze Scorpuco nie brzmi najlepiej, jej ton, jej akcent kalaja uszy.
Epizodyczny majstersztyk stworzyla Ewa Wisniewska. To dopiero talent, aby pojawiajac sie w trzygodzinnym filmie na kilka minut wywrzec takie wrazenie! Podobne slowa pelnego uznania mam dla charakterystycznej roli Krzywonosa.
Sceny batalistyczne w porownaniu w amerykanskimi super-produkcjami wydaja sie skromne, ale nalezy pamietac o ograniczonch funduszach jakimi dysponowali tworcy.
Moge ten film ogladac ciagle!