Oglądałam ten film trzy razy, jest na prawdę przyjemny. Ale to historia jak z bajki i tylko w ten sposób można na nią patrzeć -nie ma w niej zbyt wiele realizmu. Na przykład scena w której Fabian zabiera Luizę ze szpitala, wchodzi do niego bez problemu, nie przejmuje się formalnościami. To nie wydarzyłoby się na prawdę, nie można od tak sobie wejść i wyprowadzić kogoś, bo ma się taką zachciankę. Zakończenie całości jest po prostu utopijne. Film jest bardzo czarno-biały w swoich osądach -pracownicy szpitala pokazani są jako zbiorowość-wróg pacjentów. Na prawdę tak się nie zdarza. Oczywiście, są sadyści, psychopaci, ale do pracy w szpitalach psychiatrycznych pchają się raczej ludzie, którym zależy na pomaganiu. Trudno też wyobrazić sobie sytuację, aby pracownicy w czasie dyżuru byli pijani. Nie wiem, może reżyser miał bardzo negatywne doświadczenia związane z jakimś konkretnym szpitalem, dlatego przedstawił go w ten sposób, lub wręcz przeciwnie, nie znając realiów dał się ponieść wyobraźni. Może nie raziłoby mnie to, gdyby akcja była umiejscowiona za granicą, ale wiem, że w Polsce (mimo, że dzieją się tu czasami bardzo dziwne rzeczy) to się nie trzyma całości. Nie mówię, że nasze szpitale psychiatryczne są dobre -nie, jest w nich wiele nieprawidłowości, bezdusznych lekarzy, ale też przyjaznych pielęgniarek, dobrych i złych psychologów, ale przede wszystkim są pewne procedury, granice, realia, które eliminują większość skrajnych patologii. Są też media, które chętnie nagłaśniają absurdy.

W każdym bądź razie, polecam ten film, ale nie radzę na jego podstawie wyrabiać sobie zdania na temat polskiej opieki psychiatrycznej.