Oglądając pierwszą część "Ogrodu rodzinnego" znałem już większość filmów Hrebejka. Jednym bliżej było do komedii ("Święta czwórca, "Niedźwiadek"), innym do thrillera (Niewinność"), zawsze jednak cechowała je pewna lekkość, może nawet powierzchowność, oznaczająca przewagę samej narracji nad kreowaniem klimatu, nastroju, troską o detal. "Ogród rodzinny" przynosi odmianę. To zmiana ciężaru gatunkowego. "Przyjaciel" to już nie tylko filmowa rozrywka, atrakcyjna fabuła i zręczne dialogi. Tutaj ma swoją wagę każdy kadr, każde zdanie. Nie tylko aktorstwo, ale też scenografia, muzyka, tworzą całość tak autentyczną i sugestywną, że przywodziła mi na myśl początek pierwszego "Ojca chrzestnego".

Druga część trylogii jest bezpośrednią kontynuacją, fabularną i stylistyczną, "Przyjaciela". Czas akcji to już nie okupacja, ale wczesne lata powojenne. Główna postacią jest tu Otti, mąż jednej z sióstr, który wrócił z obozu. Próbuje kontynuować pracę w swoim eleganckim salonie fryzjerskim, jednak moment dziejowy nie sprzyja prywatnym przedsiębiorcom. Hrebejk i Jarchovský na przykładzie salonu Ottiego pokazują, w oparach grozy i absurdu, mechanizm komunistycznej "dobrej zmiany". Nic dziwnego, że wobec kolejnej traumy Otti okazuje się tytułowym dezerterem w kontekście własnej rodziny...

Więcej moich recenzji na blogu: https://nowerekomendacje.blogspot.com/