Kiedy w 1918 roku ten włoski zakonnik otrzymał stygmaty na dłoniach, stopach i na boku, przyczyn ich powstawania nie potrafiono wytłumaczyć naukowo. Władze kościelne potraktowały to zjawisko z ogromną ostrożnością; w 1923 Ojciec Pio został odsunięty od publicznego odprawiania Mszy Świętych, by - jak napisano w decyzji Kongregacji Świętego Oficjum - "uniknąć niezdrowego rozgłosu wokół jego osoby i czynów". Zakaz ten odwołano w dziesięć lat później, a stygmatyzowany zakonnik stał się duchową ikoną Jezusa Chrystusa. Ojciec Pio zmarł w 1968 r., a jego grób odwiedzają od tego czasu liczne rzecze wiernych. W 2002 r. został kanonizowany przez Jana Pawła II.

Do (znanego stygmatyka) Ojca Pio przybywa z Watykanu wizytator aby w ostatnich chwilach swego życia wyspowiadał się i przyznał że jego stygmaty i całe jego życie było jednym wielkim oszustwem. Ojciec Pio zaczyna swoją spowiedź, która przeradza się w opowieść jego życia. Stygmatyk udowadnia swoją świętość dopiero gdy odkrywa wizytatorowi jego własną bolesną tajemnice.

Niezwykła i wzruszająca opowieść o włoskim świętym, którego zna cały świat. Ojciec Pio, zwykły zakonnik mieszka całe życie w San Giovanni Rotondo. Tam zostaje naznaczony niezwykłymi darami Bożymi. Otrzymuje stygmaty, posiada dar bilokacji i zapachu świętości. Ówczesna nauka nie potrafi wyjaśnić tych nadprzyrodzonych znaków. Sceptycznie nastawiona postawa hierarchii Kościoła kontrastuje z uwielbieniem zakonnika przez zwykłych, prostych wiernych, którzy tłumnie gromadzą się na każdej Eucharystii, odprawianej przez niego. Mimo wielu przeciwności losu oraz wielkiego cierpienia Ojciec Pio daje świadectwo wiary oddając się Bogu.