James Dean był genialny. Jego rola oraz jego postać. Najlepszy aktor tamtych czasów, u mnie drugi tak w ogóle. Jego postać pokazała tragizm życia, że pieniądze i sława nie dadzą tyle szczęścia co spokojne, rodzinne życie. No i, że pieniądze zmieniają. Początkowo przychylny kolorowym, sam zawiózł Leslie, by jej pokazać, jak żyją ci biedni ludzie, gardził Benedictem, a sam się stał taki jak on. Należał mu się Oscar.

Myślę, że Bick miał nad Jettem tę przewagę, że na majątek, którym rozporządzal, pracowały trzy pokolenia. Wiedział, że nic nie przychodzi bez trudu i miał szacunek do pracy, bo dzięki niej zdobył pozycję społeczną i dobrobyt. Jett wzbogacił się nagle i - jednak - zupełnie przypadkiem. Bick poważanie wśród ludzi zdobył pracą, a Jett chciał pójść na skróty i "kupić" innych (ta parada, hotel, lotnisko, szpital...). Bick miał mocny kręgosłup moralny, bo tak go wychowano, a Jett zachłysnął się pieniędzmi i z dobrego chlopaka stał sie utracjuszem. W dodatku pieniędzmi chciał stłumić kompleksy - widać to w scenie, kiedy przyjeżdża do domu Benedictów pochwalić się, że odkrył złoża. Kiedy rozmawia z Leslie, jeszcze jako biedak, ona mówi, że pieniądze nie dają szczęścia, a on odpowiada: "jeśli się je ma". Prorocze.

Ale faktycznie rola Deana robi wrażenie. Jak obejrzę "Na wschód od Edenu" bedę już wiedziała, w którym filmie lubię go najbardziej :):)

Też mi zostało tylko "Na wschód od Edenu", ale najpierw się biorę za książkę, bo podobno świetna ;) Szkoda, że tylko te trzy filmy z Deanem można zobaczyć...