W tej opowieści nie ma dobrego wyjścia, każde rozwiązanie wydaje się być skazane na klęskę. Omar jest w sytuacji bohatera tragedii antycznej, za wszystkim co uczyni czyha śmierć lub upadek. Dokonuje jednak wyborów, wierny wewnętrznemu głosowi, a to one decydują czy ostatecznie przegra, czy też nie. Mógł pójść śladem nienawiści, zazdrości, ideologicznej czy narodowej racji… Wybór każdej z tych opcji skazywałby go na przegraną. W każdej z nich triumfował by jego główny przeciwnik – nie zdrajca, słabeusz i zazdrośnik Amjad, nie zaślepiony ideologicznie Tarek – lecz agent Rami, trzymający zdawałoby się wszystkie nitki jego losu w ręku. Omar wybrał najsłabszą zdawałoby się ścieżkę serca, nad którą panowanie uzurpował sobie również Rami (ciągłe podszeptywanie, że zna wszystkie tajemnice Nadi etc.). Pozostał jej wierny do końca, czasem błądząc i wątpiąc (podobnie jak Nadia, też wewnętrznie niepokonana), czasem zachowując się z pozoru całkowicie irracjonalnie, ale to ten jedynie wybór mógł nadkruszyć potężną skałę bezwzględnej machiny władzy pozostająca w dyspozycji wiernego jej agenta.