Film ma świetne tempo, ciekawe zdjęcia, obłędną muzykę no i pamiętną lokalizację – włoska Parma. Kultura wysoka miesza się z kulturą masową – horror z operą, electro-rock z muzyką poważną (Brian Eno i Verdi ), tandetne aktorstwo z partiami wyjętymi jak z Szekspira (Makbet ). Kamera wije się jak szalona, jak w jakimś chorym transie. Wirtuozeria ujęć powala na kolana. Akcja gna bez wytchnienia, z wypiekami na twarzy śledzę kolejne morderstwa. Co jeszcze przytrafi się naszej bohaterce ? Do czego może się posunąć szaleniec? Dario Argento powraca do swoich ulubionych tematów – kultura, sztuka sceniczna, zabytkowe wnętrza, piękno połączone z brzydotą, brutalnością i obłędem . Dario nie byłby sobą dlatego tak przeciągnął końcówkę filmu, która wydaję się słabsza od reszty filmu i całkowicie niepotrzebna. Dla znawców ten zabieg to fetysz znany z innych dokonań Argento, który ma podkreślić styl reżysera i wydźwięk filmu.