Ani ziębi, ani grzeje.
Film zdecydowanie rozbija się na dwie połowy – pierwsza, ta znacznie ciekawsza, to próba przetrwania w obozie, gdzie zdaje dewaluują się resztki człowieczeństwa, gdzie każdy walczy, nie tylko o przeżycie, ale tez o to, by zachować ludzką godność w obliczu narastającej beznadziei. Lecz to także walka z podtrzymywaniem się na duchu (sceny w których jeńcy opisują sobie posiłki, które otrzymają po powrocie). Niestety druga część to już „tylko” błądzenie po dżungli. Zamysł, by ten cud przyrody ukazać jako nieokiełznaną „istotę”, która może więzić człowieka równie dobrze jak i więzienne mury niestety spełza na niczym, bo całość zostaje ubrana w kompletnie nieciekawy ubiór (mimo pięknych pejzaży). No i fatalne, bezrefleksyjne zakończenie. Czy pobyt w niewoli był pretekstem tylko do tego, by głównemu bohaterowi przynieśli tort, wyśpiewali „Niech żyje”, i by wygłosił jakieś bzdury do mikrofonu „Ku chwale ojczyzny”? Bez refleksji? Bez zadumy? Bez traumy? I przez to koniec końców zdaje się, że była to tylko zaawansowana wersja ekstremalnego survivalu. Nie tego się oczekiwało.
Lepiej obejrzeć po raz kolejny „Łowcę Jeleni” (sceny w niewoli) i „Pola śmierci” (droga ku wolności).

Plusy - wzbudza mały podziw
Minusy - z minuty na minutę coraz bardziej ociera się o banały
Moja ocena - 5/10