Wychowanie łagodne bądź surowe jest równie szkodliwe, bo stanowi jakiś biegun. W ogóle wbijanie dziecka na siłę w ramy tak sztywnego społeczeństwa jak pokazane na filmie jest jakimś przestępstwem, za które powinno się karać. Matka zrozumie to tak późno...
Effi Briest była czysta w pełnym tego słowa znaczeniu... Lojalna wobec rodziców, delikatna, subtelna, wrażliwa aż po granice przyzwoitości. Wcześnie wyszła za mąż, za dużo starszego barona von Instettena, który uważał ją za perłę i niewątpliwie kochał. Nie on jeden uległ zachwytom nad zaletami Effi - właściwie każdy podziwiał jej sposób bycia, skrajną dziewczęcość aż po swoistą naiwność. Jednym z tych najbardziej zauroczonych był major Crampas. Poświęcał sporo czasu na pielęgnowanie przyjaźni z Effi, spacerom, rozmowom, uprzejmościom, które w końcu były bardziej uprzejme niż powinny. Kochał ją i dał temu wyraz w listach, które zbiegiem okoliczności trafiły do barona.
Zazdrość, to straszna rzecz, upija mocniej niż alkohol, odbiera rozsądek i zabija to, co w człowieku cenne. Jej niszcząca siła rozlewa się szerokim korytem na tych, których powinno się chronić. Zazdrość podejrzewa niegodziwość, a przecież to, co było czyste, pozostało takim... Aniołom skrzydła nie odpadają ot tak, bez powodu.
Baron zareagował z męską dumą... ta duma - druga cecha przeklęta - nie pozwalała zapomnieć, nie pozwalała wybaczyć, nie znajdowała drogi do pojednania. Effi, padła ofiarą tych potwornych cech, które nabywa się w surowym wychowaniu... I jakież to dziwne, że w końcu nikt nie poczuwał się do winy, nikt nie ujął za tą, która była i pozostała szczerą, prostolinijną i niewinną...