Obejrzałam obie adaptację: tę z Peckiem i Gardner i tę z 2000 roku z Armandem Asante i mogę
napisać z przekonaniem, że bardziej przemówiła mi do wyobraźni ta nowsza wersja choć
artystycznie bardziej wartościowym filmem jest ta z 1959. Tu jest lepsze aktorstwo natomiast w
nowszej wersji bardziej przerażający realizm. Pokazano na przykład martwe rodziny lezące w
łózkach: rodzice z dziećmi,- to było wstrząsające. Oszczędzono widoku chorujących i martwych
ludzi w wersji starszej. I muszę jeszcze napisać, że jakoś nie potrafiłam wyczuć napięcia
seksualnego ani nawet chemii między Peckiem a Gardner natomiast w nowej wersji napięcie
między parą aż kipiało. Nie potrafiłam się wzruszyć w końcowych sekwencjach filmu starszego
natomiast po obejrzeniu nowej adaptacji nie mogłam zasnąć a na drugi dzień poszłam do
pracy z zapuchniętymi od płaczu oczami. Nawet teraz, na wspomnienie o wstrząsających
scenach śmierci i opustoszałych miast coś mnie ściska w gardle. To jest moja subiektywna
opinia.