O żesz, no a ja mam spostrzeżenia zupełnie odmienne. Może i temat nie był jakoś specjalnie odkrywczy - ale sposób jego ukazania na pewno różnił się od taniego melodramatyzmu rodem z USA. Przeciwnie- reżyser w sposób bardzo subtelny, naturalny i niehisteryczny ukazał życie osoby chorej na nadciśnienie płucne- chorobę słabo eksploatowaną w kinie i generalnie mało ludziom znaną. Co do zarzutu "niepokazania kultury japońskiej widzowi" to ja się nie zgodzę. Parę filmów japońskich w swoim życiu widziałam i zawsze były one utrzymywane w spokojnej, monotonnej atmosferze, z wolnymi ujęciami i wieloma zbliżeniami na elementy przyrody.  Wspomnę chociażby o "Perfect days" albo "Kwiat wiśni i czerwona fasola".

Według mnie tu w tym filmie było sporo widać życia codziennego japończyków - zjazd absolwentów, ślub, wyjazd na narty, chodzenie do knajpy, gotowanie posiłków (w domu/restauracji), kłanianie się w pas przy powitaniach/podziękowaniach (to już bardziej charakterystyczne dla japonii). Otóż tak żyją ludzie w Japonii- całkiem podobnie do nas- europejczyków. A czy ty czekałeś aż wyskoczą jakieś gejsze czy inni samurajowie? Zresztą ten film raczej nie był nastawiony na rynek zagraniczny, tylko rodzimy- japoński to po co mieliby się tam rozwodzić nad ukazywaniem kultury japońskiej(cokolwiek by to.miało oznaczać), skoro oni tę swoją kulturę doskonale znają.

Moja ocena to 7,5 na 10 - bardzo mi się podobał i zostawił we mnie ślad po obejrzeniu. Ja z kolei bardzo ten film polecam.
Pozdrawiam