Każde z tego osobliwego czworokąta ma jakieś marzenie.
Janusz - dalekie podróże i wyrwanie się z monotonii; Bożena -
by było jak kiedyś, zanim zdarzył się zawód miłosny przez który
wróciła na stare śmieci; Siankowa - żeby znaczyć coś więcej
dla Janusza i żeby został. Jakoś ogarnąć to wszystko próbuje
nastoletnia Tuńka, marząca o karierze w filmie.

Przyjazd Bożeny wywraca wszystko do góry nogami. "Ludzie
się zmieniają", stwierdza z żalem Siankowa, mając na myśli
niewdzięczność Bożeny. Ale zaskakująco - również ona w
końcu zmienia swój stosunek do zdolnej młodej pływaczki,
którą z iście freudowską zazdrością dotąd szykanowała.

A marzenia? Cóż, mają to do siebie, że często spełniają się, ale
komu innemu i inaczej, niż byśmy tego chcieli. Ale nawet wtedy
można znaleźć dobrą stronę takiej sytuacji. To znamienne, że
wśród samych dorosłych tylko nastoletnia zawadiacka Tuńka
trzeźwo patrzy na świat i dzięki jej ingerencji sprawy zaczynają
układać się inaczej. Czy lepiej - to się dopiero okaże.

Ponownie nie zawiodła Wanda Łuczycka jako niemłoda wdowa
tęskniąca za mężczyzną w domu, ale mnie osobiście
zaskoczyła dojrzała rola Magdaleny Zawadzkiej, zwłaszcza, że
to dopiero jej trzeci film.

Może nie dzieło, ale solidny kawałek dobrego kina
psychologicznego.