"Płynące wieżowce" należą do najlepszych polskich filmów, które obejrzałem w ostatnich
latach a równocześnie porusza jeden z drażliwych tematów społecznych w naszej części
Europy - problem odmienne orientacji seksualnej. Zwraca uwagę fakt, że pomimo tego, iż nie
jest to pierwszy rodzimy filmy poruszający ten temat, to jednak przedstawia go w taki sposób,
że zmusza do samookreślenia wobec odmiennej orientacji i pobudza do refleksji. Główny
bohater Kuba jest przykładem osób, które na pewno stanowią znaczącą część polskiego
społeczeństwa - ludzi tłamszących w sobie własne preferencje homoerotyczne i jednocześnie
będących pod presją norm kulturowo-obyczajowych. Film pokazuje jak trudno być sobą w
takim społeczeństwie, jednocześnie nikogo nie krzywdząc. Zakończenie, może nieco
zaskakujące, dodatkowo podkreśla tragizm sytuacji, w której znalazły się trzy główne postaci
filmu - Kuba, Sylwia i Michał. Wydaje mi się, ze happy end rozmył by wymowę tego filmu i takie
zakończenie jest tutaj akurat zupełnie na miejscu.
Pod względem czysto artystycznym w dziele Wasilewskiego na uwagę zasługują przede
wszystkim świetne zdjęcia Jakuba Kijowskiego, często posługujące się metaforą (wymowne
sekwencje na pływalni, w pociągu, czy uporczywe kluczenie po parkingowcu!), wciągająca,
lekko transowa muzyka Baascha oraz gra aktorów - szczególnie przekonująca dla mnie była
tutaj Katarzyna Herman w roli zaborczej, autorytarnej, lecz przecież kochającej matki. Jeśli
chodzi o kwestię zdawkowych dialogów to wydaje mi się, że taki zabieg również jest walorem
tego obrazu, ponieważ dzięki temu podkreślony został aspekt czysto wizualny, który jest chyba
najważniejszym elementem dobrego kina. Poza tym milczenie często potęguje napięcie i tak
było również w tym filmie.
Reasumując, czekam na kolejny film tego reżysera o podobnej tematyce, a może nawet na coś
w rodzaju sekwelu perypetii Kuby. Produkcja Tomasza Wasilewskiego z pewnością zasługuje
na wyższą ocenę niż 6,1 a liczne nagrody filmowe są tutaj w pełni zasłużone.