Treść, opiera się głównie na jednym, charyzmatycznym bohaterze. Niebywałe zdolności olfaktoryczne stają się jego obsesją. Zwyrodniałe czyny, których się dopuszcza nie są bynajmniej godne nagradzania. Jednakże pasja i niebywała determinacja, z jaką Grenuille pozyskuje kolejne ofiary, jak też właściwe nacechowanie akcji, sprawia, że w oczach czytelnika ów człowiek jest w stanie wzbudzić promienne uczucia dopingu. Tymczasem interpretacja czynów tegoż człowieka opierać się może na odczuciach kontrastująco przeciwstawnych, mianowicie żałość, litość w konsekwencji potępienie są również w stanie aktywacji. Wówczas staje się on dla nas odstręczającą osobistością, której wybaczyć nie sposób i jakiekolwiek usprawiedliwienie nie wchodzi w rachubę. Nie mniej jednak paradoksalne uczucia wobec czynów Grenuill’a kłębią się i przemierzają szlaki w naszym umyśle przez ciąg wydarzeń całej treści. Dlatego też tenże osobliwy osobnik może stać się dla nas wytrawnym mistrzem, godnym szacunku, jak też wytwornych zaszczytów. Dzieje się to wtedy, gdy uświadamiamy sobie, że obdarzony niezwykle wyczulonym zmysłem powonienia bohater poświęcił całe życie, energię, siłę i witalność dążąc do wydestylowania wonności najczystszej, zachwycającej wyjątkowym zapachem. Dodatkowo mającej możliwość powodowania, przeobrażenia się, pod jego wpływem. Oddał swój umysł i myśli jednemu celowi. Warto było dla samego zwieńczenia dzieła. Jednakże, niestety zakończenie nie napawa optymizmem, przynajmniej mojej osoby. Sugeruje ono, że nawet największe pasje są płonne, że wszystko co istnieje musi zginąć. Reasumując, po raz kolejny ośmielam zadać sobie pytanie: ‘Czy cel uświęca środki?, jak też, czy możliwa jest rehabilitacja bohatera?

Książka, zdecydowanie lepsza, pozwalające z większą emocją rozkoszować się postępowaniami bohatera, jak też oczywiście przesiąkniętymi treścią zapachami...