Film jest wybitny 10/10. Nie należy go traktować dosłownie. Jest to historia artysty, który tworzy dzieło doskonałe. Pachnidło zawiera kwintesencje kobiet, z których zostało pozyskane. Zawiera całą miłość, chęć życia, nieskalaną kobiecość. Cos tak potężnego i wspaniałego, że nikt nawet ojciec zamordowanej córki, którego serce wypełnione jest nienawiścią, nawet On ulega temu zapachowi, który zawiera w sobie wszystko, co dobre. Jest to film o tym, że człowiek może tworzyć wspaniałe dzieła sztuki, które zapierają dech w piersiach i nie pozwalają przejść obojętnie, ale wymagają ofiar i to często niewinnych, tak samo jak np. perły architektury, które również pochłonęły wiele ofiar, ale są wspaniałe. Muzyka w filmie szczególnie chór damski jest po prostu rewelacyjny i buduje klimat wprost idealnie. Głowny bohater jakby stworzony do tej roli. Szczególnie scena w tłumie jest po prostu hipnotyzująca. Jest ukoronowaniem całej jego pracy i spełnieniem legendy. Film wcisnął mnie w fotel. Nie czułem się tak od czasu „The once upon a time In the West”, chociaż to jest oczywiście inna stylistyka. Prawdę mówiąc aż się dziwię, że takie filmy się w ogóle jeszcze kręci. Po opisach widzę, że spora część ludzi po codziennym oglądaniu papki telewizyjnej i chodzeniu do kina na polskie badziewie jest po prostu do tego filmu nieprzygotowana. To nie jest bajka dla dzieci jak Hobbit, gdzie wszystko musi być podane na tacy żeby się ludzie nie pogubili i broni boże nie poczuli jakiejkolwiek sztuki.