Cudowne zdjęcia, niesamowicie dobrane kostiumy, muzyka, która niczym katamaran płynie przez wezbrane wody opowiadanej historii. Nieprawdopodobny przykład kina, którego najlepszą metaforą jest ostatnia scena - pusta buteleczka. Bo Pachnidło to jedna z najgorszych wydmuszek, jakie widziałem w swoim życiu. Nadęta niczym balon, pełna patosu, pretensjonalna szmira. Intelektualnie to jedna z najgłupszych historii, jaką na prawie tysiąc filmów dane mi było poznać. Sprawę grzebie zwłaszcza narrator, który plecie tandetne bzdury rodem z książek Paolo Coelho; przez pewien czas bawiło mnie wypisywanie cytatów, ale wymiękłem po "nareszcie mógł się pławić we własnej egzystencji". (Jean-Paul Sartre poleca). Poetyka tego trzepiącego mózg na kurzawkę potworka sprawiała, że z ledwością dobrnąłem do końca. Tyle, że tu już nie ratuje się nic, bo decorum nie istnieje - od naturalizmu pierwszych scen przechodzimy do baśni dla dwunastolatków. To samo dostrzega zresztą recenzent San Francisco Chronicle, który pisze - przepraszam, nie mam siły tłumaczyć: "This isn't pleasant to watch. Neither is it amusing, intellectually engaging, whimsically fascinating, coldly satirical or painfully poignant, though at any given moment in this erratic film director Tom Tykwer might be trying for one of these conflicting tones". Ja dodam tylko: amen. Ta historyjka sobie po prostu jest i zżera widzom czas.
Moja rada jest jedna - jeżeli masz wolne dwie i pół godziny, poświęć je na inny film, bo Pachnidło to nic. To zapychacz wolnego czasu, który swoim zadęciem wpada w śmieszność, a potem już tylko irytuje. Szkoda nerwów i straconego kawałka życia.