Oni chyba nie musieli grać, tzn. po prostu zagrali siebie. I to jak zagrali. Czapki z głów.

A film na pewno ważny, nie tylko dla Ślązaków. Takie sytuacje zdarzają się na całym świecie.

Dialogi są w tym filmie bardzo naturalne - jakbym słyszał mojego dziadka i babcię. Nawet to charakterystyczne poczucie humoru, te złośliwe uśmieszki głównego bohatera, gdy robi coś na przekór swojej żonie - znów, jakbym swojego dziadka widział.

Wspaniały film.Właśnie go obejrzałam kolejny raz i myślę że dopiero teraz widać jak bardzo Pan Habryka miał rację walcząc o ten skrawek przeszłości.Na szczęście pozostał ,zapewne częściowo także dzięki temu filmowi a na pewno dzięki Panu Kazimierzowi Kutzowi:)

Ostatnia scena filmu

Zgadzam się ze wszystkim co Pani napisała. Obejrzałem dziś kolejny raz i kolejny raz przepłakałem pół filmu. Zwłaszcza, że Giszowiec to mój dawny dom...

Zgadzam się,super film.Tak zwane samo życie.Teraz niestety takich filmów już nie ma.