Obejrzałam dzisiaj i chyba trochę jednak jestem rozczarowana.

I część bardzo na tak, polubiłam Emmę i nareszcie ogarnęło mniej dla niej współczucie, co nie
zdarzyło mi się przy książce (na początku bynajmniej). Duża tu zasługa doboru aktorki, ale co
mnie uderzyło z różnic przede wszystkim - tego w jaki sposób został przedstawiony Charles.
Jego obraz, jako czułego i troskliwego męża jest tu trochę przerysowany. Brakuje drugiej strony
- prostego Charlesa, o ograniczonym umyśle i manierach (przykładowa scena z balu - gdzie
tutaj wiernie podziwia żonę, podczas gdy wg Flauberta przysypiał kompletnie nie
zainteresowany wieczorem).

Drugi akcent zaniedbany to relacja Emmy z córką, jedyna wzmianka to komenatrz matki, że nie
miałaby nic przeciwko wydatkom na suknie gdyby jej córka nie nosiła łachmanów. Jest
pokazany okres macierzyństwa jako swego rodzaju nadzieja Emmy, ale nie ma już dla
równowagi rozczarowania, które nastąpiło potem.

No i na końcu Rudolf... Oglądając film odniosłam wrażenie, że reżyser nie daje nam jasnej
odpowiedzi co do szczerości jego intencji. Jedna scena, ta w której opuszcza Emme, jest
zdecydowanie za słaba by przedstawić go jako wytrawnego kobieciarza, uwodzącego tylko dla
własnych interesów i wiedzącego że Emma nada się do tego idealnie. Jego nostalgiczne
spojrzenie w trakcie pogrzebu (a nawet sama obecność) tylko pogarsza sprawę.
Aaa no i oczywiście samo zakończenie, które choć wypadło bardziej naturalnie niż dokładanie
jeszcze śmierci Charlesa na koniec, tutaj umniejsza o tyle, że nie pokazuje całego
mechanizmu niespełnionych ideałów Emmy, nie pokazując tym samym jej w całości.

Ogólnie warto zobaczyć, ze względu na inny pomysł przedstawienia powieści. Natomiast Pani
Bovary to nie jest, za dużo rzeczy uproszczono lub zmodyfikowano, szczególnie od początku II
części. Mimo to brawa dla Frances za dobre odnalezienie się w takim scenariuszu.