Zaczyna się wstrząsająco.Już chwilę po pierwszej scenie jedni będą przeklinać reżysera za taki zabieg i oskarczać o kradzież emocji, jakich mogło zakończenie filmu dostarczyć; inni natomiast podziękują mu za to, że nie bawi się z widzem i nie daje nam żadnych złudzeń i tej okropnej nadziei na happy end. Ja jestem w tej drugiej grupie. Nie raz już miałem traumę po filmach o podobnym zakończeniu ("W księżycową, jasną noc" chociażby). Z drugiej jednak strony film cierpi na tej reżyserskiej łasce mocno. Pomimo stosunkowo krótkiego czasu trwania i tak odczuwałem dłużyzny, a to za sprawą tego, że - wiedząc jak historia się kończy - podchodziłem z dystansem do jej bohaterów, nie kibicowałem im, nie zaangażowałem się emocjonalnie. Wcale nie musiało tak być, bo przecież niejeden film oparty na faktach ("Papier.." do takich wprawdzie nie należy, ale nie w tym sens), który musiał się skończyć tak, a nie inaczej potrafił wywołać u mnie ogromne emocje ( "Lot 93" dla przykładu). Co więc jeszcze zawiniło? Po pierwsze, brakuje filmowi Muntean'a charakteru, czego do końca nie da się określić, ale takie mam odczucie. Po drugie niektóre sceny sprzyjają zanudzeniu widza, przez zbytnie ich przeciąganie, że wspomnę chociażby scenę wymiany ognia w willi, do której trafił Costi; czy wizytę Neagu w budynku telewizji.
Pomimo wszystko "Papier będzie niebieski" to film, który mogę polecić, jako, że daje on wyobrażenie o tym, co działo się w Bukareszcie w nocy z 22/23 XI 1989 zachowując solidny realizm. Dobre zdjęcia i scenografia przenoszą nas do miasta ogarniętego chaosem, przy czym film jest urzekająco spokojny i tylko momentami nudny.