fascynujący obraz, który na pewno jest jedną z ważniejszych inspiracji dla twórczości Bergmana, już nie chodzi mi tylko o hipnotyczny taniec ludzi czy pochód biczowników, choć trzeba przyznać że te sceny są naprawdę świetne, tym bardziej ta wspomniana jako pierwsza którą wieńczy niesamowita scena walki ze śmiercią o życie człowieka. Myślę, że nawet scena, w której w drzwiach pojawia się van Hutten mogła zainspirować Bergmana do pomysłu gry ze śmiercią w szachy. To co jest niesamowite to oczywiście zakończenie. Jak zwykle Niemcy, być może nieświadomi, opowiadają historię jak to zostali wykorzystani przez okropny Zachód (mam tu na myśli Anglię i Stany Zjednoczone) i teraz pieniądze, które oni dostali na rozwinięcie III Rzeszy od tegoż Zachodu pragną wykorzystać w taki sam sposób jak za ich pomocą udało się omamić ludzi i uwolnić Paracelsusa. To bardzo wymowna scena, tym bardziej koniec, w którym słychać typowe hasło socjalistyczne: Nie będę służył cesarzowi, będę służył ludowi!
Wiele mądrych rzeczy można się dowiedzieć od tego Nazi-Hollywood, szczególnie historii i tego jaka ona była naprawdę, ale to tylko dla tych, którzy potrafią myśleć, by umieć z tej propagandy wyciągnąć tę naprawdę ukrywaną propagandę, tak jak Paracelsus potrafił za pomocą trucizny leczyć.