Fantastyczny film! Autorka i reżyserka Urlike Ottinger wspomina swoje paryskie lata. Kształtuje w tym czasie swa osobowość artystyczną, poznaje interesujących ludzi i miejsca, przeżywa historię Francji. Jest to wspaniały hołd oddany miastu i ludziom, którzy tworzyli jego koloryt w dziedzinie sztuki. Można się dowiedzieć o wielu epizodach, o dziś zapomnianych artystach, miejscach, w których tworzona była sztuka. Ottinger jest Niemką, więc za tytuł swojego filmu obrała nawiązanie do prowadzonego w Paryżu przez jej rodaka antykwariatu Calligrammes, specjalizującego się w sprzedaży rzadkich niemieckich książek. No i oczywiście jest to także nawiązanie do słynnego tomiku wierszy Guillaume Apollinaire'a z 1918 roku, do którego nawiązuje także nazwa antykwariatu. Film podzielony jest na części, każda z nich omawia inny aspekt paryskiego życia Ottinger, inny wycinek czasu. Środkiem wyrazu Ottinger jest kolaż obrazów i archiwalnych filmów, komentowanych przez autorkę z offu. Jest to zatem wspomnienie o zabarwieniu autobiograficznym. Myślę, że film "Paryskie kaligramy" można rozpatrywać w kategorii reportażu, w każdym razie te dwa gatunki wyraźnie w filmie dominują i się przeplatają, czy raczej należy rzec: uzupełniają się.

Dodać należy, że ów pseudo-krytyk Marcin Prymas, który pisze, że się wynudził na tym filmie, musi nie mieć żadnych zainteresowań, pragnienia wiedzy, orientacji w historii sztuki (podstawowej nawet), a już na pewno najmniejszego zrozumienia dla artystów i szacunku dla tych, którzy coś dokonali, ale pokonał ich czas. Tacy samozwańczy "krytycy", którzy piszą, że się nudzili na filmie tak po brzegi wypełnionym faktami musza być bardzo puści lub płytcy, bo mając okazję do nauczenia się wielu rzeczy, oni dyletancko odrzucają wiedzę, eksponują brak zainteresowania i podkreślają swój stan wewnętrzny, który pomińmy milczeniem. Dodać należy, ze pisanie, ze jest to film o Niemcach w Paryżu jest kompletna bzdurą, musiał nasz pan "krytyk" mało uważać i myśleć podczas seansu.