jest to wiersz Pablo Nerudy z tomu "Sto sonetów o miłości" i nosi numer XVII; oto on:
Nie kocham cię tak jakbyś była różą soli, topazem/lub strzałą z goździków, które rozsiewają ogień:/kocham cię jak się kocha jakieś rzeczy mroczne/,potajemnie, między cieniem a duszą./Kocham cię jak roślinę, która nie kwitnie, a niesie/wewnątrz siebie ukryte światło tych kwiatów,/i dzięki twojej miłości żyje ciemny w mym ciele/ściśnięty zapach, który uniósł się z ziemi./Kocham cię nie wiedząc jak, ani kiedy, ani dlaczego,/kocham cię po prostu, bez wątpliwości, ani dumy:/tak cię kocham, bo nie umiem kochać inaczej,/jedynie w ten sposób, którym nie ma jestem, jesteś,/tak blisko, że twoja ręka na mojej piersi jest moją,/tak blisko, że zamykają się twoje oczy w moim śnie.

dla mnie najlepszy watek filmu, szkoda ze pozniej troche sie rozmyl