Rok 1968, powiatowe miasteczko. Andrzej, przewodniczący rady narodowej, decyduje się rozebrać stary wiatrak, a za sprzedane deski kupić syrenę alarmową. Nie przypuszcza, że jego brat, ksiądz Tadeusz chce zrobić to samo, by kupić dzwon dla swoich wiernych. Bracia spotykają się w pobliżu wiatraka. Wymiana zdań przeradza się w kłótnię, a potem w bójkę. W jej wyniku stary wiatrak rozpada się jak domek z kart. A na stercie desek najspokojniej w świecie siedzi diabeł... Na jego widok obaj mężczyźni uciekają co sił w nogach. Zaalarmowany przez kościelnego komendant milicji decyduje się aresztować diabła. Pierwszy do jego celi udaje się przewodniczący. Bez powodzenia usiłuje przekonać intruza, że ten nie istnieje i że jest wytworem wyobraźni mieszkańców miasteczka. Wysiłki księdza także nie dają rezultatu. Istnienie diabła staje się faktem. W tak poważnej sytuacji bracia-antagoniści decydują się spotkać ze sobą na neutralnym gruncie, by ustalić wspólną strategię działania. Wracają pogodzeni. Tymczasem diabeł zniknął z celi. I gdy ponownie zaczyna się kłótnia o to, kto miał większe zasługi w dziele wypędzenia diabła, ten pojawia się znowu. Kiedy bracia się godzą, diabeł znika. Wreszcie ksiądz i przewodniczący zaczynają rozumieć, że... "zgoda buduje, a niezgoda rujnuje".
