Bardzo dobry film, nie rozumiem tak niskich ocen.
O trudnych powrotach do domu rodzinnego, kiedy rodzina nie miała okazji zrobić update'u informacji o tym, jakimi osobami aktualnie jesteśmy, z jakimi wartościami wracamy w rodzinne strony.
Laura/Irina, wręcz symboliczna jest ta zmiana imienia, w domu rodzinnym jest Laurą, a w Kopenhadze – Iriną. W domu rodzinnym Laura zdejmuje maskę, którą nosi w Kopenhadze, co ciekawe bycie Iriną, ja osobiście, nie odczytuję jako jej artystycznego alter ego, ta zmiana nie jest czymś udawanym, ona po prostu jest Laurą w domu i Iriną w Kopenhadze. Wątek prześladowania w dzieciństwie odcisnęło bardzo duże piętno na niej, pytanie czy rodzice tego nie zbagatelizowali, tej całej sytuacji prześladowania (Bullyingu). Jej ucieczka z domu w wieku 17 lat daje do myślenia.
W całym filmie jest bardzo dużo ciekawych wątków z kuliminacją podczas bójki, taka wyrażona złość działa cuda, nie tylko na poziomie werbalnym, bo przecież Irina zwerbalizowała ją w swojej książce, ale to i tak nie pomogło jej pozbyć się żalu i gniewu, ta bójka była niczym katharsis dla jednej i drugiej bohaterki.
W późniejszych scenach z wesela, Laura była sobą, zdjęła maskę Iriny.
Bardzo symboliczna jest również ostatnia scena, kiedy Laura jedzie na dworzec ze swoją matką, otwiera okno samochodu i z uśmiechem robi głęboki wdech, potem „pstryk” widać subtelną zmianę mimiki – założyła maskę – założyła okulary przeciwsłoneczne – znów jest Iriną.