Nie będę pisał krok po kroku, jednak widzę sporo wątpliwości, co do niektórych scen, czasem też dostrzegam, że nie udaje się wszystkiego złożyć do kupy, więc oto kilka wskazówek ode mnie:

- sceny z samego początku, tj zbierająca się do wyjazdu na rejs Jess wraz ze swoim synem:

Mamy tutaj głównie migawki, np. dzwonek do drzwi, nasza bohaterka wychodzi, ale nikogo nie zastaje. Zadaje pytanie sąsiadowi, czy widział kogoś pod drzwiami, a ten odpowiada, że nie.
To już symbolizuje, że coś jest nie tak. Scena kojarząca się z Lost Highway, gdzie jak się okazuje pod koniec także to główny bohater dzwoni do siebie. Tyle, że w tym przypadku chodzi o coś innego. Jak widzimy na końcu Jesse zabija się, czy właściwie swoje ego, czy też jak kto woli Jesse po śmierci zabija tę prawdziwą. Myślę, że obrazuje to zrozumienie swoich błędów, już wtedy Jesse zaczęła rozumieć, że jest złą matką i przydałoby się to jakoś naprawić.

Rozlana farba, plamy na sukience - to krew, wiążąca się ze śmiercią, zabójstwem, jeszcze w połączeniu ze sceną ze statkiem, mamy obraz tego, co stanie się w niedalekiej przyszłości, czy raczej tego, co zdarzy się we śnie po śmierci Jesse, podczas jej syzyfowych prac. Ścieranie farby symoblizuje próbę zacierania swoich grzeszków, błędów.

Gdy Jesse jest już na pokładzie - nieufność ze strony kompanów z rejsu; słusznie zauważa nieścisłość w wypowiedziach i niepewność Victor. Jesse wydaje się też ewidentnie podejrzana dla Sally. To tak naprawdę odczucia Jesse, wiążą się też tym, co wydarzyło się jeszcze chwilę wcześniej (gdy żyła)

Sen, a właściwie koszmar podczas drzemki na pokładzie - myślę, że to jest moment w którym zaczyna się cała akcja. Moment w którym Jesse postanawia, że oficjalnie musi zacząć działać. Albo po prostu została narzucona na nią odgórnie syzyfowa praca. Stąd też owy sztorm, a potem prom na którym wszystkich wyzabija.

Aeolus - czyli nazwa statku, jak słyszymy z informacji, która znajduje się na statku, jest to ojciec Syzyfa. To wiąże się z cyklem, który odbywać będzie od tego momentu Jesse, jest to także odniesienie do nagłych zmian warunków atmosferycznych, bowiem w mitologii greckiej Aeolus to władca wiatrów.

Jesse próbuje się odkupić:

Krzyki z lustra i napisy na kartce - jak wejdą, zabij ich wszystkich! To jest w jej głowie. Wiąże się to ściśle z syzyfową pracą, ale nie tylko. Skąd tak naprawdę pomysł o zabójstwie? Bardzo prosto - to przecież oni zabrali jej ukochanego syna (co niejednokrotnie jest okazywane na różny sposób), gdyby nie ten rejs, gdyby nie trzeba się było nań spieszyć, nie byłoby tego całego wypadku, dziecko przeżyłoby, ona też. Jest to więc forma zemsty za zabranie jej tego, co najważniejsze.

Pojedynki Jesse kontra Jesse w masce - to też istotny element syzyfowej pracy. Ta w masce celuje w zwykłą Jesse, która właśnie przypłynęła z jachtu, ale gdy już odpala, to ta druga robi w ostatniej chwili unik. Przecież ta nie mogłaby zginąć, bo teraz ona będzie wykonywać syzyfową pracę. I wobec tego, zawsze nowa Jesse wygrywa. W końcu same za siebie mówią słowa "mam syna", a przecież nikt nie zrozumie tak doskonale Jesse jak sama Jesse. Przecież ona musi pomścić śmierć swojego syna. No, i oczywiście Jesse w masce sama podkreśla "to nie ja" - myślę, że jest to forma alegorii - tak jak się w mówi w języku potocznym - często nosimy maski, udając kogoś, zachowując się inaczej. Tak jest również w przypadku tej barwnej postaci. Ona cały czas uważa, że nikogo nie zabiła, a np. scena w teatrze, gdy celuje do Grega pokazuje, że jeszcze przed samym czynem próbuje się usprawiedliwiać.

Ciała Sally porozrzucane po całym promie - pokazuje to, że tak mniej więcej będzie wyglądać praca Jesse. Tak dużo ma jeszcze do zrobienia, tyle razy będzie musiała jeszcze zamordować, w końcu to syzyfowa praca.

Teatr - tutaj nie jestem do końca pewny, myślę, że jest to uosobienie przedstawienia, bo to tutaj dochodzi do rzezi ze strony Jesse, tutaj realizuje swoją pracę/swoje przedstawienie

"Nie rozumiesz, ze to jest tylko w Twojej głowie? Statki nie pojawiają się znikąd, mają kapitana... chociaż w Twoim świecie może nie mają" - bardzo ważne, jedno z najważniejszych haseł kluczy. Dodaje ono możliwości kolejnych interpretacji. Oczywiście jednoznacznie pokazuje, że to wszystko nie dzieje się naprawdę, a jest wymysłem/wyobraźnią/snem głownej bohaterki. Ona jest kapitanem tego statku, który pojawił się po śmierci jej i syna. Może jednak jest coś w tym więcej? Może ma to za zadanie przedstawić widzowi, że Jesse miała ewidentne problemy psychiczne? Jest to bardzo prawdopodobne, zwłaszcza że jak ona to powiedziała "mój świat to czekanie pod szkołą, aż przyjdzie po niego mama". A jak widzimy dalej ewidentnie nie może poradzić sobie z chorym dzieckiem, w dodatku jest samotną matką i jej życie ogranicza się właśnie do tego problemu. W takiej monotonii ewidentnie można zbłądzić. Pojawia się tutaj pytanie, czy owa scena z dzwonkiem także tego nie pokazuje, może reżyser chciał po prostu wyrazić, że takie zachowanie to tylko rojenia zmęconej życiem kobiety?

Wisiorki z wizerunkiem syna - to oczywiście także głowa bohaterki. Syn jest dla niej najważniejszy, jest całym życiem, w każdej chwili może jej się znów przypomnieć

Ciągłe podkreślanie "Nie oszalałam". "To nie byłam ja" - tutaj również można odebrać to dwuznacznie. Z jednej strony to nie jest ona, bo przecież prawdziwa Jesse to ta, która wykonuje syzyfową pracę. Z drugiej strony coraz bardziej jednak zarysowuje się tutaj wątek czysto psychologiczny - wspominałem o tym wcześniej: Jesse żyła w monotonii, była samotną matką wychowującą autystyczne dziecko, to doprowadziło ją do obłędu. Niechęć do przyjęcia winy za śmierć członków załogi na swoje barki wiąże się też z niechęcią do przyjęcia na swoje barki śmierci syna.

Słowa "Nikomu nie ufajcie. Jak się zbliży strzelajcie" - wypowiedziane do Downeya i Sally. Raczej jest to realizacja syzyfowej pracy, w końcu wykonując ją, nie można na nkim polegać, jest sie zdanym wyłącznie na siebie.

Zatrzymany czas 8:17 - to godzina o której zginęła Jesse - od tego momentu wszystko dzieje się już tylko w jej głowie.

Krew na twarzy Jesse - to przypominanie o tym, że zginęła w wypadku, może także chwile wątpliwości, że wszystko co wykonuje, robi nadaremnie.
Pobudka w wodzie i na piasku: To kolejna i ostatnia już właściwie część. Jesse zrealizowała swoją misję, wykonała syzyfową pracę. Może więc teraz znowu ujrzeć syna. A właściwie, może ukarać siebie za bycie złą matką. O kilku elementach opowiedziałem już na początku, ponieważ można je było zauważyć też w pierwszych scenach.

Zabójstwo starej Jesse: Głównym punktem jest jednak to, że nasza bohaterka zabija samą siebie. Wydaje się więc, że powinno już być po wszystkim, ale de facto to niewiele zmienia. Sama zapewnia syna, że "nie da się wyprowadzić z równowagi, nie będzie popełniała błędów". Jednak jak mówi dalej: "Kobieta, która Cię krzywdziła, to nie mamusia, tu jest mamusia". Co pokazuje, że niczego się nie nauczyła, nadal ucieka od odpowiedzialności za dawne czyny (czy raczej czyny za życia)

Przejechany ptak i krew - to przypomnienie tego, czego Jesse dokonała, jeśli będzie uciekać od odpowiedzialności, to niczego to nie zmieni, dalej popełni te same błędy. Dziecko emanuje przerażeniem, od razu wracają bolesne wspomienia związane z mamą (a właściwie to mamie przypomina się, jak czuł się Tom za życia). Chcąc wyrzucić do wody ciało ptaka, zauważa, że leży tutaj całe multum ciał innych ptaków - to dowód, że syzyfowa praca się jeszcze nie skończyła.

Wypadek i koniec żywota - obserwujemy to, co tak naprawdę stało się na początku w pierwszych minutach filmu, mniej więcej wtedy kiedy nasza bohaterka poruszała się samochodem z synem wzdłuż wybrzeża. Na ulicy leży bowiem zakrwawiona Jesse.
Jest to jednak właśnie ta Jesse z samego początku - zła matka ubrana w sukienkę.
Jesse w szortach stoi bowiem, zupełnie niedraśnięta (bo w końcu jest duchem, więc nie może się jej nie stać).

Taksówkarz - możliwe, że symbolizuje śmierć, jak to wiele osób interpretuje, ja jednak myślę, że to bardziej strażnik porządku, selekcjonuje dusze, które mają trafić do czyśćca, piekła albo nieba. Myślę, że w momencie po zderzeniu cofamy się w czasie, Jesse w szortach nie rozpoczyna kolejnej tej samej misji, to się dzieje bezpośrednio po śmierci, ona wybiera, że musi udać się na rejs. Tam zabije wszystkich przez których (jak oczywiście uważa ona), jej syn nie żyje. Będzie to jednak syzyfowa praca, będzie ona bowiem cierpieć za krzywdę wyrządzoną synowi. Pytanie tylko czy dobrowolnie, czy zostało to zaplanowane odgórnie - kwestia interpretacji, myślę, że też związany z ukierunkowaniem światopoglądu.

To by było na tyle, jeśli ktoś ma jeszcze jakieś wątpliwości, jeśli istotne kwestie pominąłem, chętnie się ustosunkuje.