Z wielkimi oporami sięgałem po "Pięć palców". I ostatecznie zrobiłem to tylko i wyłącznie dla obsady. Chciałem zobaczyć jak tam Phillippe radzi sobie tuż po "Crash", czy Fishburne wydobył się z matni kiepskich ról i czy Gina Torres ma w sobie coś, co pozwoli jej w końcu wyzwolić się z podrzędnych ról w serialach. Tymczasem dostałem mały, skromny, a jednak ciekawy i mocny film o grze pozorów o walce o prawdę i kłamstwo, o przebiegłości i naiwności. Oto młody chłopak przybywa do Maroka, by wspomagać tamtejsze dzieci. Zanim jednak zdąży komukolwiek pomóc, zostaje uprowadzony, by po chwili być świadkiem morderstwa, a wkrótce potem doświadczyć jak boli utrata części własnego ciała.
Jednak nic w tym filmie nie jest tym, czym się zdaje. Kim naprawdę jest Martijn? Kto go uprowadził? Gdzie leży granica między idealizmem a terroryzmem?
"Pięć palców" może zaskoczyć, lecz nie wszystkie tajemnice udaje się twórcom ukryć przed widzem do końca seansu. Kameralna produkcja jest trochę zbyt pragmatyczna, zbyt finezyjna. Broni się jednak ogólnym pomysłem i niezłym wykonaniem. Niestety mimo wszystko wydaje mi się, że film ten nadaje się jedynie do dwukrotnego obejrzenia... ale warto obejrzeć chociaż raz.