nie pojmuje tej krytyki.Nie podobal Ci sie ten film dlatego ze tworcy pomineli kilka faktow z zycia Nasha?Dla mnie troche dziwne.
Co do happy endu podczas wreczania Nobla mial go ktos postrzelic czy co?

Chodzi mi o to, że scenariusz jest schematyczny, w ogóle cała ta historyjka jest naiwna. Nie mam nic przeciwko wymyślaniu bajek, ale w takim razie po co to kreowanie legendy, po co to nazwisko powtarzane w niemal każdym opisie czy recenzji, jeśli Nash w życiu i hollywoodzki Nash to dwie różne (skrajnie różne) osoby.
Uważam, że życie ludzkie jest ogromnie fascynujące i zaskakujące, dostarcza za każdym razem świetnych tematów. Dlatego kiedy ktoś robi taką "biografię" jak "Piękny umysł" to świadczy o braku talentu, bo można było zrobić świetny film a wyszło pseudo-ambitne "Rambo".

Ja tam widzę hollywoodzkie efekciarstwo w złym znaczeniu tego słowa.

masz prawo:)
=======================================

Nie zgodze sie z Toba. Autorzy skupili sie glownie na walce Nasha z choraba. Byc moze nie jest to film czysto biograficzny ja jednak wole skupic sie na walorach artystycznych filmu niz na rozmyslaniach nad tym czy rzeczywiscie historia Nasha zostala odwzorowana w sposob idealny:)

"Lecz ratuje go to iz był rasistą i antysemitą, wśród całego tego swojego własnego świata potrafił też zmierzać we własciwym kierunku i wiedział co trzeba tępić. Za to szacunek."

Co? jesteś chory?
Tutaj wszyscy piszą, że mają żal, że to pominięto i wybielono Nasha, a
ty wyskakujesz z tekstem, że to dobrze, że nie lubił ludzi o innych kolorach twarzy. Jesteś głupi!

"co trzeba tępić" -> ciebie i takich jak ty

Popieram azja_4. Wydaje mi się, że ludzie, którzy zachwycają się tym filmem to w większości osoby, które pojęcia nie mają o Nashu, mam tu na myśli przeczytanie chociażby jego biografii autorstwa S. Nasar. W filmie pokazali go jako stukniętego odludka - bo też taki był, ale złagodzili cechy takie jak: arogancja, rasizm, niemożność pogodzenia się z porażką. Nash ponoć wcale aż tak z Nagrody Nobla się nie cieszył, bo przeżywał przez całe życie przegraną w elitarnym matemtycznym konkursie. Gość na prawdę był chamski, a choroba tylko spotęgowała te cechy.
Mnie film mimo wszystko podobał się, choć nie raz obśmialam się pod nosem "chryste, co ci scenarzysci narobili" no ale trudno. Nominacje dla głównych bohaterów zasłużone.

W filmie też widać to chamstwo i arogancje. Po porażkach podczas jakiejś gry zachowuje się jak małe dziecko, podczas zapoznawczego spotkania rzuca jakieś nieprzyjemne teksty. Rasizmu nie ma, bo pewnie nie pokazali czarnoskórego. Dla mnie osobiście Nash został przedstawiony jako socjopata, egocentryk i cham z wybujałym ego. Gdyby nie choroba przedstawiona w ten sposób, na pewno nie cieszyłby się sympatią. To nie był film biograficzny, ja widzę po prostu kawał świetnego kina.

masz rację, zgadzam się z Tobą w 100%. pozdrawiam.