Piekielna pieśń kobiety: Shakuhachi Benten

Wyjęta spod prawa Okayo, znana również jako Benten, przez tatuaż buddyjskiej bogini miłości na swoich plecach, jest ścigana przez oprawców, którzy chcą zdobyć jej tatuaż jako trofeum. Kobieta odnajduje bezpieczną przystań w ramionach tajemniczego flecisty Seigaku, który sam nosi tatuaż Kisshoten, bogini bogactwa. Poetycki symbolizm,Wyjęta spod prawa Okayo, znana również jako Benten, przez tatuaż buddyjskiej bogini miłości na swoich plecach, jest ścigana przez oprawców, którzy chcą zdobyć jej tatuaż jako trofeum. Kobieta odnajduje bezpieczną przystań w ramionach tajemniczego flecisty Seigaku, który sam nosi tatuaż Kisshoten, bogini bogactwa. Poetycki symbolizm, imponujące panoramiczne kompozycje oraz hipnotyzujące zastosowanie częściowej koloryzacji sprawiły, że Piekielna pieśń kobiety: Shakuhachi Benten była jedną z kilku owocnych produkcji powstałych we współpracy ze scenarzystą Yamatoyą Atsushim (tutaj występującym pod pseudonimem Wataru Hino), reżyserem Dmuchanych lalek z pustkowi (1967) i jednym z anonimowych autorów scenariusza do filmu Namaszczony do zabijania (1967) Suzukiego Seijuna. Inspirowana popularną w latach 60. serią o kobiecie z yakuzy, Czerwona Peonia: Zobowiązanie hazardzisty studia Toei z Fuji Junko w roli głównej, produkcja była kontynuacją Benten – nikczemna morderczyni mężczyzn (1969), tytułu, który jak wiele z gatunku pinku eiga powstałych w tym okresie, jest obecnie uważany za zaginiony. Piekielna pieśń kobiety: Shakuhachi Benten przetrwała do dziś jedynie dzięki temu, że Watanabe, który wyprodukował ją w swej firmie Kanto Eihai, zachował własną kopię filmu. więcej