Obserwowałem postęp prac nad filmem od początku pojawienia się fanpage na fb. Sam koncept był mi bliski, czyli pięściarstwo i film. Warto zaznaczyć, że filmów o boksie u nas się nie robi. Polski boks wydaje się być w głębokim kryzysie. MMA doszło do głosu i przyciąga na swoją stronę rzeszę kibiców. W tym newralgicznym czasie pojawia się film Piotrowsky a sam Piotrowski staje się poniekąd symbolem obecnego stanu rzeczy. Z jednej strony Piotrowski jest ofiarą rozwiązania ligi bokserskiej, do której doprowadzono na początku nowego tysiąclecia. Z drugiej strony jest ofiarą boksu zawodowego, w której biznes promotorski staje się nadrzędny. A to co jest najważniejsze dla bohatera, czyli miłość do boksu i pragnienie godnego życia staje się w tym momencie najmniej istotne.
W filmie poruszony jest jeszcze jeden ciekawy wątek (zresztą dygresji w tym filmie jest sporo) relacja boks-sztuka. "Pięściarstwo od zawsze fascynowało artystów". W dzisiejszej dobie tego co przykładowo na YT bije rekordy oglądalności, pustych galerii (nie handlowych), masowości, coraz mniejszym zainteresowaniem sztuką, można wysnuć wniosek, że i boks postrzegany dotąd jako forma sztuki w dzisiejszych czasach przestał być w ten sposób postrzegany. W efekcie stając się mało atrakcyjną dyscypliną sportową.

Co do samej formy filmu. Trudno w ogóle powiedzieć czy jest to dokument, czy fabuła. Ten film nie jest ani dokumentem ani fabułą. W moim odczuciu jest to forma zupełnie inna - nowa, łącząca w sobie cechy liryki (nastrojowość, emocjonalność), epiki (fabuła, narrator) i dramatu (dialogi, akcja), której tematem jest niezwykła historia.
Wiadomo, że jest to film NIEZALEŻNY i jak słusznie zauważył jeden z recenzentów filmu, Biegański posługuje się brudną, chropowatą estetyką takiego właśnie kina i oddaje klimat rzeczywistości, w której funkcjonuje bohater.
A sam bohater, co robi dzisiaj? Gdzieś tam sobie żyje. A dzięki Biegańskiemu, jeszcze za życia powstała "miejska legenda" człowieka - boksera - Piotrowsky'ego.