Przyznaję się, że byłem na tym w kinie, ale przypadkowo. Zresztą na coś trzeba było zabrać dzieciaki, a do wyboru miałem teoretycznie słabsze rzeczy. Zwykle preferuję chodzić na długie filmy, bo siedzenie w kinie to dla mnie przyjemność. Gore Verbinski postanowił jednak zepsuć moje wyobrażenie o długim siedzeniu przed wielkim ekranem. Dopiął swego! Zraziłem się do kina na jakiś czas. Jeśli mam tracić ponad dwie godziny czasu i cierpieć na kinowym fotelu, wolę to robić za darmo i w domu.

Od samego początku widać, że fabuły nie ma. Początkowo chciałem napisać jak bardzo jest ona naciągnięta, ale jej po prostu nie ma. Ktoś biega, ktoś strzela, coś straszy, coś wybucha, wszyscy szukają klucza nie wiadomo do czego, nie wiadomo gdzie, nie wiadomo po co. Kiedy już dowiadujemy się, gdzie, kto, po co i dlaczego, uświadamiamy sobie, że lepiej już było tego nie wiedzieć. Może taka tajemnica byłaby wtedy największym plusem filmu. A tak są nimi jedynie efekty specjalne i ścieżka dźwiękowa. Hans Zimmer ma talent, ale to wiadomo nie od dzisiaj. Ciekawie wykorzystał mnóstwo elementów muzyki kojarzących się z epoką piratów. Raz jest posępnie, innym razem wesoło, a jeszcze innym bardzo donośnie. Nijak to jednak pasuje do obrazu, bo nawet jeśli słyszymy kawał dobrego rzemiosła, to nie da się oprzeć wrażeniu, że oglądamy kinowy syf. Ale tak każdy idzie po to, żeby pośmiać się z kreacji Deppa a nie przejmować się piracką historyjką, której tutaj i tak zabrakło.