Ale chłam… ocenę podwyższam tylko za to, że do momentu pierwszego pojawienia się… ekhem… ożywionego Anubisa, egipskiego boga, pół-człowieka, pół-szakala, było nie najgorzej i klimatycznie. Od tego momentu już straciłem wszelkie nadzieje… sam Anubis wygląda obleśnie, wywołuje co najwyżej salwy śmiechu u widza. W sumie to szkoda, bo na początku film wcale nie zwiastował czegoś tak słabego. Nawet jeśli kolejne incydenty, które powodują, że bohaterzy wchodzą do wnętrza piramidy są bardzo sztampowe, to ja dawałem temu szanse. Tym bardziej, że czuć było nawet całkiem niezły, klaustrofobiczny klimat. Niektóre sceny były w porządku. Najbardziej podobała mi się sekwencja z zasypującym się piaskiem pomieszczeniem i ucieczką przed śmiercią. Wspinaczka pionowym szybem i nagłe spotkanie z czymś „nieznajomym” też było okej. Ale to wszystko na nic. W dalszych częściach filmu fabuła robi się coraz bardziej absurdalna, im więcej wchodzi strefy nadprzyrodzonej, tym bardziej traci ten film na jakiejkolwiek autentyczności, a nieporadność efektów specjalnych i charakteryzacji dobija widza. To wszystko jest jeszcze okraszane wyjątkowo nielogicznymi, zwyczajnie debilnymi zachowaniami bohaterów.

Cóż… z tego filmu finalnie najlepsza jest tylko jego okładka.