Pominę to, co już było wspomniane w poprzednich postach - świetną grę aktorską, niezwykle realistyczny scenariusz, dobrze dobraną muzykę. Chciałabym skupić się na tym nieszczęsnym przesłaniu, którego wiele osób tu zauważyć nie zdołało. Oczywiście świadoma jestem tego, że każdy interpretuje film czy jakiekolwiek inne dzieło artystyczne sam, wg własnych przekonań. Przedstawię tu więc moją jak najbardziej subiektywną opinię. Film ten, moim zdaniem, uświadamia to, jak lichy, słaby jest współczesny człowiek, jak łatwo może runąć uczucie skonfrontowane z przeciwnościami losu, jakie marne są międzyludzkie więzy w porównaniu z przywiązaniem do pięniądza i w końcu to, co tak bardzo ludzkie - egoizm, którego nie potrafimy się pozbyć i którego trzymamy się kurczowo nawet w beznadziejnej sytuacji.
Reżyser (właściwie - reżyserowie) nie próbuje tu siłą pouczać, podlizywać się widzowi, polega na wolności umysłu każdego, kto film obejrzy - pod tymi względami porówanałabym ten obraz nawet z filmami Kieślowskiego.
Ludzi, którym "Plac Zbawiciela" nie spodobał się, rozumiem. Ja jednak jestem nim oczarowana i uważam go za jeden z najlepszych tego roku.