Jak nie rozumiesz ambitnych filmów to oglądaj te nieambitne.

To, że film jest smutny nie musi oznaczać, że jest ambitny. Ten film jest straszny. 3 dni po obejrzeniu tego filmu broniłem się przed depresją. Nie twierdzę, że jest nie prawdziwy, ale pokazuje na tyle smutną i przejmującą historię, że np. prawie doszczętnie pozbawione koloru ujęcia działają bardzo negatywnie na widza. Nie polecam. Można mieć inne zdanie.
Powtórzę tylko jeszcze raz. Ambitny film nie musi być smutny, a smutny film nie musi być ambitny.

Jak to prowokacja, to podziwiam zapał, więcej byś osiągnął pisząc "ale chujnia 0/10 !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!". A jeżeli nie jest to prowokacja, to współczuje, jesteś ślepy na wiele piękna, co jest przykre. Brak ci wrażliwości, więc chyba lepiej będzie dla Ciebie, jak nie będziesz się brał za kino artystyczne, tylko rozrywkowe, bo taką funkcję powinno dla Ciebie odgrywać. Zdaje mi się, że najzwyklej w świecie nie nadajesz się do ambitnych produkcji, więc daj sobie z nimi spokój i nie zaprzątaj głowy.

Każdy ma prawo być cepem. Ale żeby tak publicznie się do tego przyznawać? "Placu Zbawiciela" żadną miarą nie można zaliczyć do "ambitnego kina" - to po prostu rasowy dramat, normalny film. Bardzo dobry zresztą. Zarzuty wzięte z dupy, ale tak to już jest, jak śpiewał artysta - "niemożność zrozumienia każdego złości". Patrząc na twój wiek nie napiszę - nie martw się, za 20 lat zrozumiesz. Nie zrozumiesz. Ale mam dla ciebie pocieszenie - dobór naturalny sprawi, że twoje prapraprapraprawnuki zapewne już zrozumieją ten film. Ciesz się! :)

Odpowiem zbiorczo Wam wszystkim:
Wszystkie 3 odpowiedzi - chyba można tak uznać - potwierdzają to co napisałem: Ja po prostu nie należę do tych odbierających takie kino. Jestem inżynierem, i dla mnie dreblinki są częścią kombajnu i tyle. Ale i dla wszystkich innych też tak było ...zanim nie obejrzeli je ci odbierający ! (W http://www.filmweb.pl/Nie.Lubie.Poniedzialku )
Tylko że ja tego nie widzącego tych wartości, nie nazwę "ślepy" czy "cep".
(BTW: Te epitety potwierdzają wszak to co napisałem: >"drudzy dowartościowują się że odbierają te cenne treści." ! :) )

W sektach właśnie określenia "ślepy" używa się na człowieka spoza sekty. Ale czy ten widzący jest na pewno w lepszej sytuacji ? Chyba niekoniecznie.

Butelka Coca-Coli też była po prostu butelką, ... do czasu aż Andy Warhol obwieścił Światu że zawiera (oprócz napoju) wartości artystyczne, nie ?
Ja nie uważam że zanim on ludzi "oświecił", to na Ziemi żyły miliardy cepów !

Po tych przykładach subiektywności odbioru, widać czarno na białym, że te wartości są TYLKO w umyśle tego odbierającego je, i TYLKO dlatego istnieją, że są WYTWARZANE przez umysł tego człowieka. Tak jak w Niebie jest Jezus / Allach / Kriszna / Zeus / ... zależy od "widzącego" !
Najwięcej, to widzą narkomani i schizofrenicy. Tym to dopiero nie można zarzucić że są "ślepi" ! Ale czy mam im zazdrościć ? No nie zamierzam.

UWIELBIAM tą opinię i w pełni podzielam to zdanie. Almodowar też porusza tematy trudne ale w jego filmach nie brakuje lekkości i polotu. Przecież do cholery ludzie się śmieją nawet w traumatycznych sytuacjach. Wszystko w tym filmie bazuje na pospolitych trikach i oczywistych zabiegach. Dlaczego Beata nie opuszcza np. domu latem i tuła się z dziećmi, kiedy jest cieplutko i świeci słońce? Ten zabieg z tym truciem dzieci też tani i sensacyjny. Ja np. wolałabym żeby upodliła się na maksa, "posrała" jeszcze 15 razy ale nagle pyk i olśnienie w stylu (o Jezu co ja robię). Z tym truciem dzieci przedobrzone, oczywiste i po najniższej linii. Dramat jej losu byłby o wiele bardziej czytelny gdyby ta sucha notabene też bardzo samotna i pokrzywdzona przez los teściowa w swój nieudolny sposób jej pomogła. Oczywiście nie w prost i z happy end'em ale na tyle aby ta bidula Beata się opamiętała. Zamieszkała kontem u koleżanki lub na wynajętym pokoju i biednie bo biednie ale dawała sobie radę. Film kończył by się fleszem, ze jest urobioną kobietą, "zajechaną i wyplutą" gdzie każdy wrażliwiec filmowy widziałby jaki podły spotkał ją los i jak "rzeczywistość boli" Nie potrzebny ten sensacyjny dramat aby ukazać jej los. Za wprost i za prosto
I dodam że sama mam już 36 wiosen i pewnie zachwyciłabym się tym filmem świeżo po Liceum.

@TheBenoslaw, @Gebodupa, @smokulec - obejrzałem ostatnio film Lori Petty - "The Poker House" - historia głównej bohaterki Agnes to zdecydowanie bardziej mrożąca krew w żyłach opowieść niż historia Beaty. To nie jest kino rozrywkowe i nie sądzę też, żeby brakowało mi wrażliwości w związku z tym co zaraz napiszę na temat Placu Zbawciela.

The Poker House to film, który niesie nadzieję - pozytywną nutę. Mało tego, to nie jest science-fiction bo historia jest prawdziwa i wiadomo jak potoczyły się losy głównej bohaterki. Artur Pietras w ostatnim Kinomaniaku stwierdził, że brakuje w polskim kinie pozytywnej nuty i to jest fakt.

Nie podoba mi się do końca wyścig o to, który reżyser i scenarzysta przedstawią lepiej nędzne życie Polaków lub którzy wspólnie lepiej wyśmieją nasze narodowe wady. Sztuką jest umieć śmiać się z samego siebie - ale trzeba odróżnić ten dystans od bezczelnego robienia z Polaka niedorajdy. Z tych filmów wyłania się obraz Polski jako jakiegoś ciemnogrodu, średniowiecznej osady, miejsca pominiętego przez cywilizację.

Jakie przesłanie niesie Plac Zbawiciela? Jaką inspirację? Czy jest tam nadzieja czy tylko nędza? Wyobrażam sobie taką sytuację - przychodzi do mnie sąsiad i opowiada mi historię rodziny takiej jak w tym filmie - pytam się - "ale po co Ty mi to mówisz, w czym ma mi to pomóc? - Powiedz mi lepiej jak można im pomóc jeśli jesteś tak bardzo wrażliwy na ludzką krzywdę."

Bardzo łatwo jest zarzucić komuś brak wrażliwości ale to Tobie a nie mi brakuje odwagi, żeby zawiadomić policję kiedy za ścianą mąż kolejny raz tłucze żonę. Więcej pokory - zajrzeć nędzy w oczy przez szklany ekran to nie sztuka - spróbuj nie odwrócić wzroku na ludzką krzywdę kiedy mijasz ją na ulicy.

Egzakli :D

Przyznam szczerze ,że trafiłem na ten temat ,szukając informacji na temat filmu. Do tej pory go nie widziałem ,ale uznałem, że temat jest na tyle ogólny ,że nie będzie bezczelnością zabranie głosu. k3r10n chce od kina moralizatorstwa. Jasnego rozwiązania ,najlepiej jednego ,często podanego na tacy. Otóż w większości przypadków ,ambitny i inteligentny twórca zdaje sobie sprawę ,że na przestrzeni lat ,może dojść do modyfikacji jego punktu widzenia. Dlatego unika ostatecznego osądu ,tworząc w ten sposób dzieło aktualne bezwzględnie . Zamiast dawać odpowiedź ,zadaje pytania i najwyżej zarysowuje odpowiedzi ,macza się w tematyce . Liczy też na to ,że widz ,ma na tyle oleju w głowie ,by wyciągnąć wnioski ,może nawet lepsze niż on sam byłby w stanie zamieścić w filmie.

Podoba mi się to co napisałeś - nawet bardzo.

Nie jestem przekonany czy sam wiem czego chcę od kina bo boję się stać się więźniem pewnego schematu, który zawęży moją perspektywę i ograniczy zdolności poznawcze. Wiem natomiast czego nie chcę. Można robić filmy "smutne" na dwa fronty - te w których matka próbuje pozbawić życia swoje dzieci oraz te bardziej "globalne" - gdzie oprócz trudnej historii pojawia się coś, co czyni film w sumie przyjemnym w odbiorze. Pisząc globalne mam tutaj na myśli postać PROT'a z filmu K-PAX i jego złożoną i niełatwą historię - ba nawet tragedię. Czy skala tragedii PROT'a jest mniejsza niż rodziny w filmie Plac Zbawiciela? - moim zdaniem nie. Czy film K-PAX jest ciekawą przygodą? - moim zdaniem TAK. Czy Plac Zbawiciela jest równie ciekawą przygodą? - moim zdaniem nie.

Można przedstawić smutne historie na minimum 2 sposoby. Sposób jaki zaprezentowany został w filmie Plac Zbawiciela jest dla mnie przygnębiający tak jak i cały film.

Kiedy mam ochotę obejrzeć jakiś rosyjski film - pierwsze co mi się kojarzy to obraz zimnej, ponurej Moskwy albo innej rosyjskiej "wioski" w klimacie syberyjskim. Chciałbym, aby polskie kino zaczęło kojarzyć się z czymś więcej niż malutkim m2, alkoholem, sądami rodzinnymi itp.

... Chciałbym, aby polskie kino zaczęło kojarzyć się z czymś więcej niż malutkim m2, alkoholem, sądami rodzinnymi itp
.,,Potop " oglądać często i może jeszcze ,,Faraona".
,,Plac Zbawiciela" jest filmem o dużym ładunku emocjonalnym, czasem przekraczającym granice empatii, ale barier intelektualnych nie stawia.Opowiadany jest wprost, bez zawiłości i dobrze bo pewnie zagubiłaby się ta odczuwana przez większą część widzów intensywność doznań bohaterki.A tak mamy okazje zapoznać się dogłębnie z prawdziwym znaczeniem słów : zaszczucie,beznadziejność losu i oksymoronu :dobra teściowa.Komu ten wpis będzie kojarzył się z trywialnością to niech film obejrzy raz jeszcze.Good night and good luck,esforty
8/10

Natura człowieka jest na prawdę fascynująca. Niektórzy ludzie potrafią dobrać całkiem ciekawe słowa, żeby ukryć prawdziwe motywy postępowania, które nie zawsze muszą być do końca uświadomione.

Czy ludzie, którzy przychodzą oglądać walki bokserskie przychodzą po to, żeby towarzyszyć emocjom bokserów? Który moment walki bokserskiej jest najbardziej wyczekiwany przez widownię? - kiedy jeden z bokserów ląduje na deskach - euforia widowni i tragedia człowieka. Co wzbudza największe poruszenie wśród widowni na galach MMA? - oczywiście moment, kiedy w klatce leje się krew i jeden z zawodników miażdży drugiego. Czy obraz węża pochłaniającego mysz w dokumentalnym filmie przyrodniczym nie jest czymś nad wyraz emocjonującym?

Film opiera się o podobnie prosty mechanizm konstrukcyjny. Im większa tragedia człowieka, tym ciekawsze usprawiedliwienie fascynacji takim obrazem (i w filmie i w życiu).

Kiedy szedłem do kina na ,, Plac Zbawiciela" to nie po to by pooglądać sobie jak życie może dokopać bohaterce i jak ją to stłamsi i upodli(choć film jest i o tym) . Bardziej interesowało mnie jak państwo Krauze poradzą sobie z nieuniknionym szantażem emocjonalnym opowiadając o traumie bohaterki. I pamiętam, że sporo sobie obiecywałem, gdyż sam przewrotny tytuł pobudzał do takich oczekiwań. Nie zawiodłem się, państwo Krauze poprowadzili swa opowieść trzymając się po właściwej stronie granicy, za którą kończy się dobry smak.
Kiedy decyduję się oglądać widowisko sportowe to oczekuję pokazu sprawności, odporności fizycznej, strategii prowadzącej do zwycięstwa...
Te emocje nie są tożsame, zapewniam.Wąż zjadający mysz to widok, który nie kusi mnie by roztrząsać kto ma moralne prawo by zjadać lub być zjadanym.Kąśliwie wrzucę tu uwagę o nadmiarze w filmowym jadłospisie Disneya, ale to bez urazy, proszę.
Żeby jednakże nie było gratulacji dla mojego ,, dobrego samopoczucia" wtrącę dygresję o filmie ,,Pasja" Gibsona, na który wybrałem się głównie po to by stwierdzić gdzie leży moja, podkreślam to moja, granica w oglądaniu okrucieństwa na ekranie.A w tej motywacji odnajduję ślad opisywanego przez ,,k3t10n" mechanizmu.Good night and good luck, esforty.