Ja również jestem tuż po projekcji tej jakże ważnej polskiej produkcji. Jednocześnie muszę powiedzieć że określenie "znakomity", "rewelacyjny" czy też "wspaniały", które często słyszałem w ustach recenzentów wypowiadających się na temat tego filmu, nie do końca mi odpowiada. Słysząc o jakimś filmie że jest np. rewelacyjny oczekuje się od niego wyniesienia na wyżyny kinematografii, tego że wyjdziemy z kina niesamowicie uszczęśliwieni faktem że mogliśmy takiego arcydzieła uświadczyć. W przypadku "Placu Zbawiciela" wyszedłem z kina przygnębiony i jednocześnie zamyślony nad swoim losem. Nie było miejsca na przypisywanie tej produkcji na świeżo jakiś określeń tego typu które wymieniłem powyżej. Ocena gry aktorskiej, reżyserii i muzyki, która zgadzając się z przedmówcami jest faktycznie bardzo dobra, przyszła kilka godzin później (właściwie to dopiero teraz w trakcie pisania tej recenzji). A wcześniej przez cały czas zastanawiałem się nad puentami i morałami, których w filmie jest całe mnóstwo. Nie rozumiem was co piszecie że zawiedliście się brakiem puenty, to jest śmieszne. Wystarczy choćby spojrzeć na sam początek i pierwszy konflikt na linii matka - syn z synową, gdzie nawet najmniejsza sprzeczka, której można uniknąć, prowadzi do olbrzymiej kłótni, w której padają tak straszne słowa trudne do wyobrażenia. I właśnie te momenty zagrane bezbłędnie przez Jowitę Budnik i Ewę Wencel dają nam wyciągać wnioski na bieżąco. Rewelacyjna gra wspomnianych aktorek pozwala na chwilowe wyłączenie się z rzeczywistości i wyobrażenie swojej osoby w takich sytuacjach co zostawia ogromny ślad w naszej psychice. Zgadzam się że fabuła jest jak z życia wzięta, ale właśnie dzięki temu ten film staje się tak wiarygodny i umożliwia uczenie się na błędach. Dlatego podsumowując nie użyje takich przymiotników jak "rewelacyjny" itp., po prostu powiem, że naprawdę warto zobaczyć ten film. Są to słowa skierowane do każdego. Obejrzyjcie ten film.