- Bo w polskim filmie, panie, nuda, nic się nie dzieje... - mawiał klasyk. Czasy się zmieniły. Teraz w polskim filmie jest wszystko: i to problem ogromny. W dramacie musi być więc śmierć, bieda, problemy z mieszkaniem, problemy z dziećmi, problemy z żoną/mężem, alkoholizm (zamiennie z narkomanią, w zależności od tematu filmu), problem z uporczywymi rodzicami (lub jednym z nich), muszą być niesprzyjające warunki meteorologiczne (za gorąco lub za zimno, akurat w momencie trwania dramatu), musi być depresja głównego bohatera, utrata pracy, presja czasu (trzeba coś jak najszybciej zrobić, bo inaczej przechlapane...), obowiązkowy też brak oparcia w znajomych, najlepiej brak znajomych/przyjaciół, brak wykształcenia, umiejscowienie w najgorszej dzielnicy - a więc i bandytyzm. Musi być wszystko naraz, jednocześnie, bo nieszczęścia nie idą parami, ale watahą.

Mimo wszystko daję 4/10. Bo to ambitniejsze niż wszelkie polskie "dzieła", jak "E=mc2", "Nie kłam, kochanie", "Ja wam pokażę" czy "Ciacho". Ktoś przynajmniej próbował...