poprzedni film Krazuego, też wbijał w fotel,przygnębiał, otwierał oczy, jednak ten stworzony razem z Joanną Kos-Krauze, która nareszcie została uwględniona w napisach końcowych, boli jakby bardziej. Dlatego, że jest tak przeszywająco prawdziwy, autentyczy, niemal jak film dokumentalny,widz nie słyszy dialogu aktorów, lecz kłótnie zagubionych w brutalnym świecie ludzi, nie ma pretensjonalnych manier, przydługich, bezsensowych scen, jest życie, te z dnia na dzień, trudne i bezwględne. Film ukazuje jak nienawiść, tłumione nieszczęście i gorycz potrafią zabić wewnętrznie człowieka, sponiewierać, zrównać z ziemą. Uderza tym bardziej, że inspiracją dla scenariusza była historia wycięta z życia zrozpaczonej matki, żony, synowej.
Jowita Budnik i Ewa Wencel są genialne, bo ludzkie, zatem wiarygodne. Nagrody z Gdyni bez wątpienia się należą. A chłopcy Gudejko zaskaują naturalnością i spokojem na ekranie.

Trzeba zobaczyć, bo rzadko w polskim kinie mamy okazję od początku do końca być poruszonym.