Film wywarł na mnie duże wrażenie. Podczas oglądania tkwiło we mnie przekonanie o wielkiej prawdziwości ukazanego obrazu.
Jeśli chodzi o poprzednie komentarze, że brakuje wskazówek itp. itd. to ośmielę się nie zgodzić. Na tym właśnie polega refleksja. Film powinien dać do myślenia, nie należy oczekiwać "recepty". To w gestii każdego z nas z osobna, co o tym myśleć i jak do tego podejść lub jak obok tego przejść, jeśli zdarza się coś takiego tuż obok.
Z kolei co do empatii, to może, i pewnie niestety, jakoś inaczej to wszystko odczułem (każdy z nas jest sumą ciosów, których w życiu doznał), ponieważ poczucie empatii względem Beaty, pokonała jednak złość wobec jej bezradności, żeby nie powiedzieć lenistwa. Na pewno kochała Bartka, ale chyba nie stanęła na wysokości zadania, żeby go zatrzymać. Pewnie zostanę zaatakowany, za taką interpretację, ale według mnie w związku trzeba się wspierać. Oczywiście, że zdarzają się kryzysy, ale chyba cała sztuka polega na tym, żeby długoterminowy bilans był satysfakcjonujący. Nie da się tego na pewno określić liczbami, punktami, ale dwoje ludzi powinno wiedzieć, czy chcą ze sobą być. Postać Beaty, to według mnie osoba bardzo słaba, egoistyczna. Nie wiem, czy po obejrzeniu tego filmu jakikolwiek mężczyzna zadeklarowałby, że gotów byłby przetrwać z kobietą taki kryzys. Ogólnie rzecz biorąc współczułem tej bohaterce, ale zdecydowanie z całą stanowczością uważam, że należy ją potępić za niedbalstwo, egoizm, krótkowzroczność, a przede wszystkim szantaż emocjonalny, jakim próbowała się posłużyć. Jak bowiem można inaczej nazwać próbę targnięcia się na życie własnych dzieci?
Film ma jeszcze jedną cechę charakterystyczną - nie ma w nim chyba bohatera, którego dałoby się naprawdę polubić bez reszty. Każda postać z osobna przestawiona jest tak, żeby jaskrawo pokazać jej wady i słabości. Teściowa Beaty - chwilami sam nie wiedziałem, co o niej myśleć. Bartek - gdyby nie pobił żony wychodząc z mieszkania, jako mężczyzna pewnie bym go zrozumiał. Chociaż z drugiej strony brakowało mu charakteru, żeby narysować grubą kreskę pomiędzy relacjami matka-syn, mąż-żona. Z drugiej strony zrozumie tylko ten, kto zamieszka 3-pokoleniowo w M-4, czego sobie i nikomu nie życzę. W każdym razie nie można być z kimś, kogo się nie kocha, jednak trzeba wziąć pełną odpowiedzialność za swoje dzieci (oboje rodziców). Pałam odrazą do matek, które mają podejście, że im się należy i one nie muszą nic robić. Dzieciom się należy przede wszystkim i od obojga rodziców po równo. W Polsce jest mnóstwo matek, które w ogóle nie myślą, żeby cokolwiek robić, niezależnie od wieku dzieci. Siedzą na ławkach i palą papierochy w dresach, zamiast dać dziecko do przedszkola i pójść do pracy. Wiadomo, że nie dla kokosów w większości przypadków, ale dla higieny psychicznej dzieci i własnej.
Reasumując, żeby się jeszcze bardziej nie zagalopować w komentowaniu i tym samym nie narazić, oceniam ten film 8/10.