Ostatnia scena czyli intercourse był jak najbardziej nienamiejscu był błędnym wymysłem reżysera żeby uefektownić film w celu moze lepszej sprzedaży albo pójścia bardziej w stronę nigdy w życiu, przez tą scenę ni jak wyszła gębia uczuciowości, duchowości, pozatym jest ona skrajnie nierealna miłość miłością... ale intercours prostytutki która przerzywa swoje życie dotychczasowe i ma wyrzuty sumienia przeplatane z myslami samobujczymi jest po raz pierwszy chore (powinna sie panicznie bać stosunku z mężczyzną), a gość jest jakby niepatrzyć zakonnikiem który poprzez wiloletnie życie zakone wyzbył się potrzeb cielesnych, pozatym jest na skraju śmierci jest chory wie że umrze i trudno tu mówić by w takich momentach pozwolił sobie spaprać życie nieślubnym wpsółżyciem, torche moim zdaniem nielogiczne zwalone. Najgorsze jest to że film z głębi przeszedł na płyciznę z duchowości na cielesność i pożądanie a nie miłość ;) taka mała aluzja ;) aczkolwiek zarzut do Boga a potem taki cudowny dar który sprawia że zapewne bohaterka wybacza śmierć dzieki ofiarowaniu czegoś pieknego w postaci daru dziecka, owocu miłości jest całkiem niezłe.