Zgadzam się. Mam wrażenie, że oceny wynikają z tego, że ludzie, którzy widzą napis ''horror'' mają już pewną wizję filmu jakiego oczekują.

Film ''Pożarci'' wymyka się standardowym ramom horroru. Bardzo podobała mi się gra aktorska, klimat i to, że do samego końca zastanawiałam się co dalej.

Zarzuty dotyczące wizji diabła... No cóż ja nie mam najmniejszych. Biorąc pod uwagę fakt, że zakorzenionym historycznie symbolem diabła są rogi i kopyta, a dodatkowo diabeł to ''upadły anioł'', stąd też przypalone skrzydła... wizja perfekt. Dodam jeszcze, że ostatecznie to przyjmował on dowolne formy ''mogę być kim zechcesz''... Myślę, że ta straszna wizja, to to jak my wyobrażamy sobie szatana, a prawda jest taka, że on może być kim tylko chcielibyśmy by był.

Urzekła mnie wizja tego, że zło jest w każdym z nas i te głosy z telefonu, to nic innego jak głosy, które każdy z nas ma w głowie. Zupełnie nie chcę powiedzieć, że każdy z nas chce mordować, ale że każdy z nas co innego mówi i robi, a co innego myśli.

Było w tym trochę psychologii ... ludzie zabijają i popełniają samobójstwa... Może można to zatrzymać? Przewidzieć?


Ogólnie, w mojej opinii, film bardzo dobry, niejednoznaczny. Nawet koniec nie wyjaśnia, czy za wszystkim rzeczywiście stał szatan, czy tylko jakiś chory umysł ...

Jensen Ackles - rewelacja... gdziekolwiek go oglądam zawsze potrafię uwierzyć emocjom przez niego odgrywanym.

To co z filmu zapamiętam, to niepewność... naprawdę nie wiem, co było rzeczywistością, a co iluzją - koszmarem.

Każdemu, kto szuka w horrorze czegoś więcej niż chwili grozy, polecam.