na początku rzeczywiście był monotonny, trochę nudny. Akcja się słabo rozwijała, nic praktycznie się nie działo, jednak pod koniec był bardzo poruszający. Mnie ogółem fabuła bardzo się podobała, tylko gorzej był nagrany ten film, mi na początku też się trochę dłużył, ale tak pod koniec pierwszej połowy filmu, coraz bardziej zaczął się rozkręcać, więc jest "+" :) dodam, że ładnie ukazany był krajobraz w tym filmie:)

I troche denerwowało mnie to, że kamera się cały czas strasznie trzęsła...
Taki typowy dramat, że ktoś się musi zabić, inni to bardzo odczuwają i do tego pod koniec (zdjęcia, kiedy są dorośli i szczęśliwi) zapominają. Takie wyśmianie samobójców.

nie, wydaje mi się, że nie miało być wyśmiane, to, że jego przyjaciele zapominają o tym nie jest wyśmianiem samobójców, wydaje mi się, ze autor chciał przekazać, ze nie wszyscy będą żyli czyjąś śmiercią, że świat toczy się dalej i przedstawiają tak jakby "życie, po tym jak umieramy", co robią inni, jak się zachowują itd.

Masz rację, David chciał żeby tak było. Człowiek jest częścią przyrody, kiedy ginie wszystko toczy się dalej własnym rytmem.

Problem samobójstw w tym wieku (wchodzenie w dorosłość) nie jest marginalny. Dlatego to jest ważny film. Po prostu: lepiej być niż nie być. Przynajmniej tak mi się teraz wydaje...

Kamera się "trzęsła"... bo w filmie widocznych jest wiele inspiracji manifestem Dogmy 95 (a jedną z zasad tzw. "ślubów czystości" było kamerowanie "z ręki": "Dozwolone są wszystkie ruchy i zatrzymania, na jakie pozwala ta technika. (Akcja filmu nie może toczyć się tam, gdzie stoi kamera; filmowanie musi dziać się tam, gdzie dzieje się film".