Film przedstawia osoby i postawy związane najogólniej mówiąc z robotyką, ludzi, którzy byli przy poczęciu komputera, ale od lat nie za bardzo w niego wierzą, oraz takich, którzy ciągną zyski ze swoich osiągnięć i wizji dotyczących sztucznej inteligencji. Twórcy filmu nie opowiadają się za żadną ze stron, które reprezentują Joseph Weizenbaum i Raymond Kurzweil. Jedyne co ich łączy to żydowsko-niemieckie pochodzenie.
Dla mnie pełne pychy wywody Kurzweila są niestrawne, a jego wizje (popierane tzw. zdrowym odżywianiem i sprzedawaniem go) trącą hochsztaplerką. O pokolenie starszy Weizenbaum nie jest natchniony, jego sądy są wyważone. W wywiadzie z 2004 r., na rok przed swoją śmiercią mówi m.in.: "Zwraca uwagę, że ideolodzy sztucznej inteligencji – nazywam ich sztucznymi inteligentami – to prawie wyłącznie mężczyźni. Nie może to być przypadek. Podejrzewam, że chodzi tu o jakiś rodzaj zawiści o żeńskie narządy rodne. Zazdrość o dany kobiecie przez naturę dar rodzenia dzieci. Ludzkie noworodki są bezradne i kruche. Tymczasem mężczyźni ci uważają, że dzięki swym robotom mogą powoływać do życia twory, które od samego początku są inteligentne i niezniszczalne. Wierzą więc, że są lepsi od kobiet. I lepsi od Boga. W MIT, które poza tym odżegnuje się od wszelkiej religii, obowiązuje tylko jeden tylko dogmat: „Bóg jest miernym inżynierem”. Ci faceci chcą odgrywać rolę Boga."
Warto zobaczyć ten film, który nie jest jakąś realizacyjną perełką, czasami przynudza (choćby próby niemieckich wojskowych z samochodem samosterującym), a czasami wzrusza (córka sprzątająca mieszkanie Weizenbauma po jego śmierci).
Dwie uwagi dodatkowe w formie pytań:
1. Jak ma się robotyka do robotnika?
2. Dlaczego Japończycy, wielcy miłośnicy robotów, są tak do nich podobni?