Reżyser postawił na bardzo ciekawy zabieg w tym filmie - pokazać potwora bez jego potworności. Teda Bundy'ego mamy poznać jako zwykłego gościa, ze zwykłym życiem, dzięki temu Berlinger chce zburzyć w nas tę kojącą, acz mocno naciąganą myśl, że potrafimy rozpoznać w tłumie seryjnego mordercę.
Ted Bundy wydaje się bardzo trafnym wyborem na tego typu opowieść, ponieważ powierzchownie kompletnie nie wpasowywał się w schemat myślenia o brutalnym mordercy, nie był oprychem ze złamanym nosem, a dobrze ubranym, nieźle się prezentującym, wygadanym studentem prawa. Z drugiej strony - niektórzy psycholodzy twierdzą, że jeśli kiedykolwiek urodził się na Ziemi człowiek, który w 100% pokrywałby się z profilem osobowości psychopatycznej, to prawdopodobnie był nim Ted Bundy.
Niestety reżyser nie jest wierny swojemu pierwszemu instynktowi - i w filmie rozmienia się na drobne. Zamiast trzymać się raz obranej ścieżki i zaprezentować nam Teda Bundy'ego przez pryzmat osoby, która nie miała pojęcia o jego zbrodniach, film szybko zbacza z kursu i wędruje ku największemu banałowi, czyli odtwarza najbardziej ikoniczne wydarzenia z życia seryjnego mordercy.
W efekcie - w filmie nie ma praktycznie żadnej historii i żadnych bohaterów, mamy w dużej mierze paradokument, który ze znanych fragmentów życia Teda Bundy'ego, stara się połatać jakąś spójną narrację, ale niespecjalnie mu to wychodzi, przez co film jest mało angażujący.
Uznaję ten film za kolejną średniawkę Netfliksa, na którą można, ale nie trzeba zerknąć okiem.
Pełna recenzja wideo tutaj:
https://www.youtube.com/watch?v=iMHEoipqXDo